Źródła


Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie


Wydawca: Charles Haslinger quondam Tobie
Data: VII 1851
Numer wydawniczy: T.H.8147.
Tytuł: Grande Sonate
Dedykacja: Brak

Pierwsze wydanie niemieckie, oparte na A. Dokonano w nim licznych adiustacji, uzupełniając przede wszystkim znaki chromatyczne oraz – w mniejszej liczbie – znaki artykulacyjne i dynamiczne. Chopin nie brał udziału w powstaniu Wn1 – patrz charakterystyka tego wydania w cz. I Sonaty.

Kilka zmian wprowadzonych w Wn1 wykracza poza typowy zakres adiustacji:

  • alteracja akordu w t. 7 i analog. – dodano krzyżyki podwyższające wszystkie f w 2. połowie taktu na fis;
  • wzorowana na analogicznym miejscu poprawka prowadzenia głosów w t. 103;
  • zmiana eis2 na e2t. 128;
  • daleko idąca interpretacja prawdopodobnych akcentów w t. 144-145;
  • zmiana układu głosów w partii l.r. w t. 172-175;
  • dodanie wewnętrznej nuty (h) w dwóch ostatnich akordach t. 252;
  • zmiana kolejności nut hb w figuracji l.r. w t. 255;
  • zmiana oktawy l.r. z As-as na A-a w t. 317;
  • zmiana akordu d-moll na D-dur na początku t. 343.

Opisana w charakterystyce A oszczędność Chopina w pisaniu przygodnych znaków chromatycznych zmusiła sztycharza (adiustatora) Wn1 do licznych interwencji, w wyniku których zdecydowana większość usterek w tym zakresie została poprawiona. Dodano również znaczną liczbę znaków ostrzegawczych, na ogół uzasadnionych, np. w t. 28, 58 czy 74. Pomijano też niektóre znaki niepotrzebnie wpisane przez Chopina – powtórzone w ramach taktu lub ostrzegawcze bez dostatecznego uzasadnienia, np. w t. 44, 46, 52.

Szczególnie dużo zmian i uzupełnień dotyczy łukowania. Ich ocena nie jest jednoznaczna, gdyż łuki A są w wielu miejscach niedokładne i pewien zakres adiustacji był z pewnością konieczny, jak np. w t. 120-121153 czy 281-282, lub wskazany, jak np. w t. 71236 czy 276. Inne zmiany i dodatki w tym zakresie wydają się jednak nietrafne lub niekonieczne, np. połączenie łuków w t. 73-74.

Uzasadnione zmiany wprowadzono także w zakresie innych elementów notacji, np. dokończono przerwany przenośnik oktawowy w t. 390-391.

Wn1 popełniono również szereg błędów, np.:

  • dodano  przed niewłaściwym akordem w t. 11;
  • zmieniono  na  w t. 15 i 49,  na  w t. 72;
  • pominięto  w t. 12, kropki staccato w t. 20 w t. 379, akcent w t. 384;
  • pominięto ćwierćnutę f1 w t. 142;
  • wydrukowano  (c) zamiast  (ces) w t. 151;
  • dodano – wskutek błędnej interpretacji podziału na głosy – kropkę przedłużającą e1 w t. 160.
Oryginał w: Zbiory prywatne (kolekcja Jana Ekiera), Warszawa
Sygnatura: A.1