(op. 4), Sonata c-moll, cz. IV

Autograf-czystopis, będący podstawą Wn1. Na ogół staranny, z dużą liczbą oznaczeń wykonawczych, nie jest jednak wolny od pomyłek, przeoczeń i innych niedokładności (przede wszystkim w notacji znaków chromatycznych i łukowaniu). Więcej informacji – patrz charakterystyka A w cz. I Sonaty. Część znaków dynamicznych wpisana została prawdopodobnie już po ukończeniu całości tekstu nutowego (w ramach swoistej autokorekty), na co wskazują widoczne różnice wielkości i grafiki poszczególnych znaków.

Zwracają uwagę:

• nieukształtowany jeszcze sposób pisania akcentów długich, różniących się wielkością i kształtem i umieszczanych często  p o  n u c i e  akcentowanej – por. t. 108-109, a także np. t. 33-39 czy 72 i 74;
• częstsze niż zwykle użycie przenośnika oktawowego, niekiedy nawet nad nutami położonymi na dolnych liniach dodanych, co jest spowodowane zapisem bez odstępów między systemami – por. np. t. 333-334 czy 356-357;
• swobodne traktowanie przygodnych znaków chromatycznych, które często zdają się obowiązywać we wszystkich oktawach (np. w pasażach w t. 187, 193 i 195). Za przykład może posłużyć notacja oktaw, które tylko wyjątkowo mają znaki chromatyczne przy obu nutach (np. t. 13-14 i 196-197 czy t. 118-123);
• swobodne traktowanie łuków, których zakres lub obecność niejednokrotnie zdeterminowane są nie przez artykulację czy strukturę frazy lub motywu, lecz przez sytuację graficzną – Chopin po prostu omijał miejsca, w których wpisanie łuku było utrudnione lub niemożliwe, por. np. t. 96-97, 195 czy 214.

A zawiera dopiski obcą ręką: oprócz licznych znaków sztycharskich, ołówkiem i czerwoną kredką także szereg ołówkowych znaków chromatycznych o niejasnym pochodzeniu i przeznaczeniu – patrz t. 12-14. Można także podejrzewać, że niektóre dopiski atramentowe, na oko nieodróżnialne od głównego zapisu, nie pochodzą od Chopina, np. krzyżyk nad pięciolinią w t. 180.