|
|
! miniat: wycinek jw. EZnieU |
|
|
Akcenty długie w A, interpretacja kontekstowa EZTU |
|
|
EZnieU1, prócz pr.r. w 108, który EZnieU2 |
|
|
6 EZnieU1 |
|
|
3 jak war_33, ale tylko pr.r. |
|
|
4 EZnieU2 w t. 108 (2 znaki) + EZnieU1 109 pr.r. (2 znaki) |
i > w Wszystkie wpisane w A znaki w formie 
lub akcentów muszą w tym kontekście mieć to samo znaczenie. Stanowi to bardzo istotny argument za interpretacją tego typu znaków przyjętą przez nas w całej Sonacie (i nie tylko). W Wn odtworzono je jako , co nie odbiega znacząco od pisowni A (z wyjątkiem pierwszego i trzeciego znaku dla pr.r.), ale zdaniem redakcji nie oddaje trafnie ich znaczenia. W tekście głównym odtwarzamy je zatem w ujednoliconej formie jako akcenty długie, które lepiej współgrają z rytmicznym, pełnym energii charakterem muzyki i są bliższe uśrednionej postaci znaków wpisanych w A.
Wersje Wf i Wa1 to efekt niedokładności lub błędów sztycharzy, a Wa2 także niedokładnej adiustacji.
Porównaj to miejsce w źródłach»
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Adiustacje Wa, Niedokładności Wn, Niedokładności Wf, Zakresy widełek dynamicznych, Błędy Wa, Niedokładności A
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki