mUltimate Chopin

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Niedokładności KF

t. 1

Utwór: op. 25 nr 4, Etiuda a-moll

 w A (→Wf) i Wn2 (→Wn3)

!!!   miniat: przedtakt i 2 ósemki t. 1, obie pięciolinie, zwężone.         Tu p na początku t. 1 (EZnieU), na kliszy z kompletną kreską taktową

 w KF

!!!      EZnieU2 (z przerwaną kreską taktową)

 w Wn1 i Wa
..

Zdaniem redakcji, umieszczenie  w A dopiero na początku t. 1 to przykład użycia przez Chopina maniery – dziś już zupełnie niestosowanej – stawiania oznaczeń wewnątrz, a nie na początku obszaru ich obowiązywania. Możliwe też, że Chopin obawiał się sugestii, że określenie to odnosi się tylko do l.r., ale i to ryzyko wydaje się dzisiaj zaniedbywalne. Fontana w KF umieścił znak nieco wcześniej, tak iż w Wn1 wydrukowano go na samym początku utworu. Odczytanie to zrewidowano w Wn2 (→Wn3).

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn , Niedokładności KF , Znaki położone centralnie

t. 1-5

Utwór: op. 28 nr 5, Preludium D-dur

Pedalizacja w A, interpretacja kontekstowa

Pedalizacja w KF

EZnieU1

Pedalizacja w Wf (→Wa)

EZnieU2

Pedalizacja w Wn

EZnieU3
..

Różnice między źródłami to wynik błędów i niedokładności zarówno kopisty, jak i sztycharzy Wf i Wn. Problemy z odczytaniem i interpretacją A spowodowane jednak były między innymi gęstym zapisem, bez odstępów pomiędzy systemami – na dopisywane później oznaczenia pedalizacji właściwie nie ma w A miejsca, co spowodowało nie zawsze dokładne ich umiejscowienie. Interpretacja A podana w tekście głównym koryguje położenie znaków  w t. 1-2 i 5 – naszym zdaniem są one w A umieszczone przed nutami, których dotyczą, czyli A (por. oznaczenia w analogicznych figurach w t. 3-4) lub D. Odpowiednio przesuwamy też poprzedzające je znaki . Patrz też t. 17 i 18-20.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wf , Błędy Wn , Adiustacje Wn , Niedokładności KF , Niedokładności A

t. 1-14

Utwór: op. 28 nr 10, Preludium cis-moll

Akcenty długie w A, interpretacja kontekstowa

!!!   miniat: wycinek kombinowany, 2 miary t. 1 + 2 miary t. 9, tylko górna 5-linia.                   EZTU = 23 akcenty długie (oprócz pierwszego w t. 13)

 i akcenty w KF (→Wn)

w t. 1-2 i 5-6 widełki długości 3,5 szesnastek (prawie do czwartej = EZnieU w t. 1)

 w Wf (→Wa)

jak EZnieU1 wszystkie 23 (do tuż przed 5. szesnastką)
..

Znaki  w t. 1-2 i analog. mają w A różną długość, różnice mają jednak wyraźnie przypadkowy charakter, tak iż w tekście głównym ujednolicamy je. Nadajemy im przy tym postać akcentów długich, biorąc pod uwagę przede wszystkim czynniki graficzne – zdecydowanie przeważają krótsze znaki, które można uważać za akcenty długie – oraz praktyczne – w tempie Allegro molto każde tak szybkie następstwo krótkich diminuend, o ile nie połączymy ich w jedno dwutaktowe (które z pewnością byłoby zapisane inaczej), sprowadza się do akcentów.

Oznaczenia w pozostałych źródłach również wskazują na próby ujednolicenia, choć w przypadku KF (→Wn) pierwsze dwa pasaże mają wyraźnie dłuższe znaki niż następne. Wersje te można uważać za dopuszczalne odczytanie zapisu A.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wf , Niedokładności KF

t. 1

Utwór: op. 28 nr 10, Preludium cis-moll

 w A (odczyt dosłowny→Wf→Wa)

!!!   miniat: wycinek, sekstola, tylko górna 5-linia.                 EZnieU1 = widły i 6

Akcent długi w A, interpretacja kontekstowa

EZTU

 w KF (→Wn)

EZnieU
..

Znak  wpisany w A obejmuje praktycznie całą otwierającą utwór sekstolę. Jednak niektóre następne znaki, które zdaniem redakcji należy bez względu na ich faktyczną długość interpretować jako akcenty długie, mają podobną długość, co skłania nas do uznania także tego znaku za akcent długi. Odczyt dosłowny można naturalnie traktować jako równoprawny wariant. Dość wyraźne skrócenie znaku w KF (→Wn) może być efektem przekonania kopisty o potrzebie ujednolicenia tego i następnych znaków.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności KF

t. 1-2

Utwór: op. 28 nr 21, Preludium B-dur

Łuk od f do c1 w A

!!!   miniat: wycinek, ten takt + 1. ósemka, tylko dolna 5-linia.                    EZnieU

Łuk od B1 do c1 w KF (→Wn)

EZnieU1

Łuk od f do B w Wf (→Wa)

EZTU
..

W tekście głównym podajemy łuk Wf (→Wa), ponieważ zdecydowana większość następnych łuków, występujących w podobnym kontekście, doprowadzona jest w A do 1. ósemki następnego taktu – spośród 13 łuków w t. 1-12 i 15 jedynie łuki w t. 1, 8 i 10 kończą się na 6. ósemce, przy dwóch (w t. 6 i 9) niejednoznacznych. Wszystkie wymienione łuki uważamy za niedokładne, gdyż różnice zakresu łuków nie są powiązane ze stru­kturą motywów – np. krótszym łukom w t. 1 i 8 przeciwstawiają się dłuższe w podobnych figu­rach w t. 2 i 7. Ponadto w A widoczne są po­prawki – łuki w t. 4-5 i 5-6 były przedłużane (w t. 3-4 prawdopodobnie też). Wraz ze skre­śle­niem kropki staccato na początku t. 2 może to świadczyć o zmianie koncepcji oznaczeń tych figur z  na . Wymienione krótsze łuki byłyby więc nieskory­gowanymi pozostałościami pierwotnego łuko­wania.
Rozpoczęcie łuku od 1. ósemki to niedokładność Fontany, powtórzona także w następnych trzech taktach.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Poprawki A , Adiustacje Wf , Pominięcie korekty analogicznego miejsca , Niedokładności KF