mUltimate Chopin

op. 23, Ballada g-moll

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Łuki
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

Łuki

t. 22-23

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

Bez łuków l.r. w źródłach

EZnieU pr.r. w t. 22-26 (zrobione tylko 22 i 26)

Łuki dodane przez redakcję

EZTU
..

Tak jak w t. 9-21, w tekście głównym dodajemy łuki w partii l.r., gdyż argumentacja wskazana w uwadze do tamtych taktów ma zastosowanie także tutaj.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

t. 26-28

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

Łuk od t. 27 w A

! miniat: wycinek.                 EZTU

Łuk od t. 26 w Wf (→Wn,Wa)

EZnieU
..

Dłuższy łuk wydań to najprawdopodobniej następstwo pomyłki sztycharza Wf. Zwraca uwagę, że w Wn4 nie zmieniono zakresu tego łuku zgodnie z A mimo dodania łuku przetrzymującego d2 – patrz poprzednia uwaga.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wf

t. 31

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

Pojedynczy łuk w A

! miniat: wycinek, ten takt, tylko dolna 5-linia.               EZTU = tylko dolny

Podwójny łuk w Wf (→Wn,Wa)

EZnieU
..

Chopin używał niekiedy podwójnych łuków dla par oktaw l.r., np. w Koncercie f op. 21, cz. III, t. 472-480. Zdaniem redakcji, w omawianym miejscu Ballady można mieć jednak wątpliwości, czy dodany w Wf górny łuk był efektem korekty Chopina, czy następstwem jakiegoś nieporozu­mienia lub pomyłki sztycharza. 

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Autentyczne korekty Wf , Adiustacje Wf

t. 32-33

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

Łuki A, odczyt dosłowny

EZnieU1

Łuki A, interpretacja kontekstowa

EZTU

Łuki Wf (→Wn,Wa)

min: dodać obrazek na początku opisu, 2 ćwierćnuty t. 33;       EZnieU
..

Napisane z rozmachem łuki l.r. wyraźnie obejmu­ją w A grupy pięciu powtarzanych akordów. Ich wcześniejsze rozpoczęcie w Wf (→Wn,Wa) jest wynikiem rutynowego podejścia sztycharza Wf, który za najbardziej prawdopodobne uważał łuki całotaktowe. O tym, że realny zapis A podlegał dość dowolnej interpretacji, świadczy koniec łuku nad t. 32, który mimo że w A sięga aż do t. 33, w Wf kończy się na ostatniej ćwierćnucie t. 32 (w tym wypadku niewątpliwie słusznie).

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładne łuki A , Łuki obejmujące

t. 33-34

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

Łuk do t. 34 w A, interpretacja kontekstowa

Łuk w t. 33 w Wf (→Wn,Wa)
..

T. 33 kończy 1. stronę A, a wpisany w nim łuk pr.r. wyraźnie sugeruje kontynuację. Jednak na nowej stronie, w t. 34, nie ma dokończenia tego łuku. W żadnym z pierwszych wydań nie doprowadzono łuku do t. 34, ale w Wf łuk wykracza poza ostatnią nutę t. 33, co wygląda na nieznaczącą niedokładność, nawet jeśli intencją sztycharza było oddanie dwuznacznej notacji A. W tekście głównym podajemy wersję z łukiem doprowadzonym do cis2 w t. 34, co uważamy za interpretację kontekstową zapisu A. 

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładne łuki A , Niedokładności Wa , Niepewna kontynuacja łuku