op. 35, Sonata b-moll, cz. II

Filiacja źródeł

Filiacja źródeł Sonaty wydaje się dobrze udokumentowana. Istniały dwa rękopisy edycyjne – zaginiony autograf [A] i jego zachowana, poprawiona przez Chopina kopia KG. Na podstawie [A] przygotowano wydanie francuskie, reprezentowane przez cztery kolejno poprawiane nakłady, od Wf1, będącego prawdopodobnie wydrukiem próbnym (korektowym), do Wf4. Chopin z pewnością brał udział w korektach Wf3 i Wf4. Na egzemplarzu Wf2, na który Chopin naniósł swoje poprawki, było oparte Wa1. Zakres Chopinowskiej korekty podkładu do Wa1 jest zbliżony do robionej przypuszczalnie w tym samym czasie korekty Wf3, jednak wprowadzone zmiany i poprawki pokrywają się tylko częściowo. W późniejszym Wa2 tekst Wa1 poddano szczegółowej adiustacji, korzystając m.in. z porównania z tekstem wydania niemieckiego – Wn1. To ostatnie zaś oparto na KG, które odtworzono niezbyt dokładnie, wprowadzając zarazem liczne adiustacje. Dalsze dowolne zmiany, na ogół porządkujące notację, wprowadzono w Wn2. Zachowały się trzy egzemplarze uczniowskie z naniesieniami Chopina, każdy z innego nakładu Wf.
 

Zasady tworzenia tekstu głównego
Sonaty b-moll op. 35, cz. II

Za podstawę przyjmujemy Wf4 jako najpóźniejsze źródło auten­tyczne, porównane z KG dla wyeliminowania przypadkowych zmian i przeoczeń pochodzących od sztycharza. Uwzględniamy ponadto wzbogacające wersję Wf zmiany, wprowadzone przez Chopina w KG i podkładzie do Wa (m. in. dokładniejsze oznaczenia dynamiczne), jak również naniesienia kompozytora w egzemplarzach lekcyjnych.