Rytm
t. 27
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur
..
W Wn5 ostatnia nuta ma błędnie wartość ósemki. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Błędy rytmiczne |
|||||||
t. 30-35
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur
..
Jednogłosowa w AI notacja t. 30-31 i 34-35 została już na etapie pisania A zastąpiona dwugłosową (w 1. połowie t 30 i 2. połowie t. 34 w A widoczne są nawet ślady usuwania elementów pierwotnej pisowni – belki wiązania szesnastkowego i skierowanych w dół laseczek nut górnego głosu). Chopin użył przy tym dawnej notacji, w której przedłużenie nuty do następnego taktu mogło być oznaczone kropką postawioną na początku tego taktu. W tekście głównym zmieniamy tę nieużywaną obecnie pisownię na współczesny zapis z użyciem łuków przetrzymujących. Por. uwagę dotyczącą pr.r. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany zagadnienia: Poprawki A |
|||||||
t. 30-35
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur
..
Pozornie niekompletna w AI notacja rytmiczna t. 30-31 i 34-35 jest jednak na tle równomiernych szesnastek l.r. zrozumiała. Chopin nie zawsze dbał o ścisłą notację uzupełniających się głosów, toteż prezentujemy ten zapis bez uzupełnień. Już w A zapis ten został zresztą doprecyzowany przez samego Chopina. Kompozytor użył przy tym dawnej notacji, w której przedłużenie nuty do następnego taktu mogło być oznaczone kropką postawioną na początku tego taktu. W tekście głównym zmieniamy tę nieużywaną obecnie pisownię na współczesny zapis z użyciem łuków przetrzymujących. Por. uwagę dotyczącą l.r. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany |
|||||||
t. 42-43
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur
..
W AI cały opadający pochód dwudźwięków ma być wykonany tylko pr.r. Dodający blasku i efektownej wirtuozerii podział na ręce wpisany jest już na czysto, bez poprawek w A (→Wf→Wn,Wa). Podobną zmianę wprowadził Chopin w t. 44-45. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany |
|||||||
t. 44-57
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur
..
W wydaniach, gdy wiązanie łączyło dwie nuty, z których jedna występowała na końcu linii tekstu, a druga na początku następnej, nie stosowano przerwanych wiązań, lecz obie nuty opatrywano chorągiewkami (szesnastkowymi lub ósemkowymi). Dotyczy to w Wf (→Wa) t. 44-45, 47-48, 51-52 i 55-56, a w Wn t. 44-45, 47-48, 50-51, 53-54, 57-58 i – przejęte z Wf – 55-56. W mUltimate Chopin uwzględniamy te różnice tylko w przypadku ósemek w t. 55-56 i 57-58. Por. t. 58-60. kategoria redakcyjna: Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Adiustacje Wn , Adiustacje Wf |