Wysokość
t. 42-44
|
Utwór: op. 10 nr 1, Etiuda C-dur
..
W KLI bas – z wyjątkiem oktawy A1-A w t. 42 – zapisany jest pojedynczymi nutami. Może to być pierwotna wersja, jednak niewykluczone jest też przeoczenie niektórych lub wszystkich oznaczających oktawy znaków 8. Tę skrótową notację widzimy w Wf w pierwszych oktawach tych taktów, co tylko częściowo przejęto w pozostałych wydaniach: kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Zmiany akompaniamentu , Skrótowy zapis oktaw |
|||||
t. 44
|
Utwór: op. 10 nr 1, Etiuda C-dur
..
Jako przedostatnią szesnastkę Wf (→Wn1→Wn2) ma d3. O błędzie świadczą poprawki we wszystkich trzech egzemplarzach lekcyjnych. Także w Wa i późniejszych Wn zmieniono tę nutę na e3. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Adiustacje Wa , Błędy Wf , Dopiski WfD , Adiustacje Wn , Dopiski WfS , Dopiski WfJ |
|||||
t. 44
|
Utwór: op. 10 nr 1, Etiuda C-dur
..
Wersja Wf1 jest z pewnością pomyłkowa, o czym przekonuje zgodność KLI i korygowanego prawdopodobnie przez Chopina Wf2. Także Wn i Wa mają poprawny tekst, co w przypadku Wn jest zapewne wynikiem adiustacji na podstawie analogii z poprzednimi taktami. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wf |
|||||
t. 45-46
|
Utwór: op. 10 nr 1, Etiuda C-dur
..
W KLI zachowała się najprawdopodobniej pierwotna wersja tych taktów. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Zmiany akompaniamentu |
|||||
t. 46
|
Utwór: op. 10 nr 1, Etiuda C-dur
..
Nuta dis w Wn jest wynikiem nałożenia błędu Wf1 i adiustacji Wn: przejęte z Wf1 błędne d (bez żadnego znaku chromatycznego) zostało przez adiustatora Wn, skupionego przede wszystkim na uzupełnianiu brakujących znaków chromatycznych, opatrzone i w ten sposób dopasowane do akordu H7. W korekcie Wf2 Chopin zmienił to d na H, przywracając wersję, która – jak o tym świadczy KLI – była od początku jedyną zamierzoną. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błąd tercjowy , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf |