op. 39, Scherzo cis-moll

Wa1 oparte jest z pewnością na odrębnym podkładzie rękopiśmiennym. Wykazuje przy tym większe powinowactwo do KG niż do Wf, co pozwala przypuszczać, że podkładem tym była zaginiona kopia (Fontany?) pierwszego z dwóch autografów, które Chopin prawdopodobnie sporządził przygotowując Scherzo do publikacji ([A1], patrz też charakterystyka KG).

Wa1 zawiera szereg wersji, których autentyczności nie ma powodu kwestionować, a które różnią się od wersji pozostałych źródeł. Są to np. jednolity rytm w t. 31, 47 i analog., oktawa w t. 86 i 428, nonowe akordy w t. 210 i 460. W innych miejscach różnice tego rodzaju sprowadzają się do braku pewnych elementów notacji, co można tłumaczyć także przeoczeniami kopisty lub sztycharza, np. brak leggiero w t. 243, cresc. w t. 277-278,  w t. 280-282,  w t. 312 i 348. Zdarzają się też sytuacje odwrotne, w których to właśnie Wa1 zawiera oznaczenia nieobecne w pozostałych źródłach, np. kropki staccato w t. 2 i analog.,  w t. 18, łuk l.r. w t. 280-283, pedalizacja t. 608-610. Przynajmniej niektóre z nich mogą być dodatkiem adiustacji, o czym przekonują wypaczające sens muzyki łuki przetrzymujące dodane w t. 519-521 i 527-529, a prawdopodobnie także krzyżyki w t. 440 i kasowniki w t. 470 i 472.

W prezentowanym egzemplarzu najwcześniejszego znanego nakładu Wa1, nad tytułem utworu na 1. stronie tekstu nutowego widnieje nazwa serii wydawniczej, grupującej dzieła różnych kompozytorów – "Les agremens au salon" – wraz z numerem (45), którym w ramach tej serii opatrzono Scherzo. Istnieją egzemplarze Wa1, pochodzące z późniejszych nakładów z lat 40-tych i 50-tych XIX w., w których nazwę serii (wraz z numerem) usunięto.