op. 39, Scherzo cis-moll

Podkładem dla Wf1 był zaginiony rękopis, najprawdopodobniej autograf, [A2], sporządzony specjalnie w tym celu, gdy już ostatecznie wyjaśniło się, który z paryskich wydawców opublikuje Scherzo i jakie będą jego relacje z wydawcami w Londynie i Lipsku. Pozwala to z dużym prawdopodobieństwem umiejscowić datę powstania [A2] w roku 1840, być może nawet w jego drugiej połowie.

Mimo iż przypuszczalnie najpóźniejszy z rękopisów użytych w procesie wydawniczym Scherza, [A2] nie może być uznany za wyraz ostatecznej intencji Chopina w odniesieniu do zapisu tego utworu. Wiele szczegółów notacji zapisanych jest mniej dokładnie niż w innych źródłach, np. jednogłosowy zapis w t. 81-82, 89-90 i analog., a także w t. 90 i 432, brakuje też sporej liczby oznaczeń wykonawczych, np. w kodzie (łuki w t. 573-584 i 605-616, cresc. w t. 574-580 i 606-612). Powyższa charakterystyka dotyczy oczywiście także Wf1 i obejmuje te cechy jego notacji, których nie da się przypisać błędom i niestaranności sztycharzy.

Efekty tych ostatnich są bardzo liczne, np. brakujące lub błędne znaki chromatyczne (np. w t. 14-15 i 445), błędne nuty (np. w t. 344, 453), błędny rytm w t. 644, brak zmiany kluczy (np. w t. 533-539), brak kontynuacji crescenda w t. 542-565. Jeszcze inne przykłady podajemy w charakterystyce Wf2.

Znaczna liczba usterek nie podważa wartości Wf1 jako niezależnego od pozostałych, autentycznego źródła, przekazującego niekiedy najpóźniejszą wersję pewnych elementów dzieła, np. rytmów w t. 31, 47 i analog., a w innych przypadkach także najdokładniej zanotowaną, np. gdy chodzi o łuki w t. 159-187 i analog.
Wf1 było też niewątpliwie korygowane przez Chopina: adiustatorzy pierwszych nakładów dzieł Chopina nie dokonywali tego rodzaju radykalnych zmian jak przedłużenie łuku w t. 129-138 czy zmiana rytmu w t. 330 i 334. Można też podejrzewać, że pedalizacja w t. 576 i 580 została dodana przez Chopina już w druku.

Notacja akcentów: olbrzymia większość tego typu znaków ma w Wf1 postać dość dużych akcentów umieszczonych po nucie. Zdaniem redakcji jest to próba odczytania niezrozumiałego dla sztycharza znaku akcentu długiego i w tej formie je odtwarzamy.