Zagadnienia : Niedokładności KF
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- …
- 35
- Następna »
t. 7-8
|
Utwór: op. 28 nr 2, Preludium a-moll
..
Rozpoczęty na początku Preludium łuk l.r. dochodzi w A wyraźnie do 1. ósemki t. 8. Mimo to zarówno w KF (→Wn), jak i Wf (→Wa) uznano to za niedokładność i doprowadzono łuk jedynie do ostatniej ósemki t. 7. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładności KF |
|||||||||||||
t. 8
|
Utwór: op. 25 nr 6, Etiuda gis-moll
..
Tak jak w t. 4, w Wf, Wa1 i Wn1 błędnie odczytano tu skrótową notację KF i pozostałych rękopisów edycyjnych, podając 2., 3. i 4. grupę szesnastek bez żadnych znaków chromatycznych. Błąd poprawiono w Wa2 (→Wa3) i Wn2 (→Wn3). kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Błędy Wa , Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy Wn , Adiustacje Wn , Niedokładności KF |
|||||||||||||
t. 8-11
|
Utwór: op. 28 nr 21, Preludium B-dur
..
Odczytane dosłownie, 3 kolejne łuki A dochodzą tylko do ostatniej ósemki taktu, a ponadto nie całkiem jasny jest moment rozpoczęcia łuku w t. 9 (przyjmujemy, że jest to 2. ósemka). Z powodów omówionych w t. 1-2 uważamy te zapisy za niedokładne, a do tekstu głównego przyjmujemy zasadniczo łuki Wf (→Wa), zgodne ze sposobem, w jaki Chopin poprawiał w A niektóre łuki w podobnych figurach. W t. 9-10 zapis najwyższych nut l.r. na górnej pięciolinii i ich zbliżenie do półnuty b1 otwiera dodatkową możliwość interpretacji łuku l.r. jako dochodzącego do tej półnuty. Możliwość tę uwzględniamy w tekście głównym, traktując wersję Wf (→Wa) jako równorzędny wariant. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładne łuki A , Adiustacje Wf , Niedokładności KF |
|||||||||||||
t. 9-10
|
Utwór: op. 25 nr 4, Etiuda a-moll
..
Nie jest jasne, czy decydując się na wskazanie artykulacji pr.r. za pomocą określeń słownych, Chopin chciał zrezygnować z wpisanych wcześniej znaków staccato. Począwszy od t. 11, Chopin skreślił je w A, tak iż pozostawienie ich w t. 9-10 świadczy, zdaniem redakcji, o niedokończeniu poprawek w wyniku rozproszenia uwagi. Stąd nasza propozycja tekstu głównego. Chopin mógł jednak celowo pozostawić na początku nowego odcinka podwójne wskazania – słowami i znakami. Biorąc pod uwagę widoczne niedokładności wynikające z trudności graficznych, za wersję najlepiej wyrażającą tę intencję trzeba uznać notację Wn2 (→Wn3). Do miana autentycznej (zaakceptowanej przez Chopina) może też pretendować wersja Wf i Wa. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany zagadnienia: Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Kliniki , Niedokładności KF |
|||||||||||||
t. 9-10
|
Utwór: op. 25 nr 4, Etiuda a-moll
..
Nie jest całkiem jasne, jakiego rodzaju akcenty Chopin miał na myśli w tych taktach (podobnie w t. 39-40). Drugi z nich jest niewątpliwie akcentem długim, jednak pierwszy, mimo wydawałoby się analogicznej sytuacji, trudno za taki uznać. Ponieważ notacja akcentów nie jest w Etiudach bardzo precyzyjna, uważamy za dopuszczalne potraktowanie obu znaków jako akcentów długich. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności KF |
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- …
- 35
- Następna »