mUltimate Chopin

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 139-142

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. I

Bez palcowania w A (→Wn→Wf,Ww)

! miniat: 2. połowa 139 i 5 tercji 140, wycinek, tylko górna 5-linia.             Tu bez kliszy 

Palcowanie Wa

pr.r. nad nutami 139-140 – od b3 545 + 5 nad d2 i as2;
l.r. t. 142 – 2 nad f1, 3 nad as1 + 4 pod d1, 54 pod f1-ges1
..

W tekście głównym nie uwzględniamy nieautentycznej aplikatury dodanej w Wa w t. 139-140 i 142.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa

t. 139

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. I

g3 w A (→Wn→Wf1,Wa,Ww)

ges3 w Wf2

bemol ges2 w połowie taktu
..

Można mieć wątpliwości, czy zapisana w A (→Wn→Wf1→Wa,Ww) wersja z g3 odpowiada zamysłowi Chopina. Porównanie z trzema analogicznymi miejscami, w których Chopin od razu wprowadza tonację rozpoczynającego się czterotaktu (w t. 123 d-moll, 127 g-moll i 143 as-moll), sugeruje bowiem, że również w rozpa­trywanym takcie miało być es-moll, a więc ges3.
Tym też zapewne kierował się adiustator Wf2, dodając tu  obniżający g3 na ges3. Z drugiej strony, kontekst harmoniczny – akordy w poprzednim takcie – nie jest w tych czterech miejscach identyczny, co osłabia hipotezę ścisłej analogii. W tej sytuacji, w tekście głównym pozostawiamy odczytaną dosłownie wersję A (→Wn→Wf1,Wa,Ww), uznając zarazem wersję Wf2, zakładającą przeoczenie  przez Chopina (co wydaje się tu całkiem prawdopodobne), za rów­norzędny wariant. Nieco zbliżoną sytuację napo­tykamy w IV cz. Sonaty – na początku t. 154 występuje akord B-dur, po którym dopiero w t. 155 pojawia się b-moll, mimo iż we wszystkich podobnych miejscach oba takty rozpoczynają się jednakowymi, mollowymi akordami. Także tam postęp harmoniczny prowadzący do analizowa­nego akordu jest wyraźnie inny niż w pozosta­łych podobnych sytuacjach.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Błędy A , Adiustacje Wf

t. 139

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. IV

Łuk od h do e1 l.r. w A, odczyt dosłowny

! miniat: wycinek, ten takt, tylko dolna 5-linia.             EZnieU

Łuk od e do e1 l.r. w Wn (→Wa)

TGTU

Łuk od e do e1 pr.r. w Wf i Ww

EZnieU1
..

Odczytany dosłownie, łuk A rozpoczyna się od h. Kształt łuku sugeruje jednak e jako intencjonalny początek łuku i tak to odtworzono w wydaniach. Frazowanie to, w tym kontekście naturalniejsze, przyjmujemy również w tekście głównym. Nieprecyzyjnie umiejscowione zakończenie łuku w Wn (→Wa) uznano w Wf i Ww za dochodzące do ostatniej ósemki taktu.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładne łuki A , Adiustacje Wn , Adiustacje Wf , Adiustacje Ww

t. 139-140

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

Łuki nad trzydziestodwójkami w Wf (→Wn,Wa)

Łuki do ósemek proponowane przez redakcję
..

Zdaniem redakcji, bardziej prawdopodobne jest niedokładne zapisanie lub odczytanie łuków [A], niż skrócenie łuków w stosunku do podobnych motywów w t. 121 i 123. Z tego względu w tekście głównym podajemy łuki wzorowane na wymienionych taktach.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

t. 140

Utwór: op. 43, Tarantela

..

Dodajemy ostrzegawczy przy des1 w głosie środkowym. Podobnego uzupełnienia dokonano w Wa i Wn4.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wa