- « Poprzednia
- 1
- …
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- …
- 200
- Następna »
t. 39-40
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
Łuk Atut, obejmujący pierwotnie tylko 4 ósemki (jak w następnych taktach) był prawdopodobnie przedłużany. Zdaniem redakcji, nie jest jednak pewne, czy krótka, zygzakowata linia została dopisana celowo – w ten sposób mógłby wyglądać ślad po niezamierzonym dotknięciu pióra. Możliwe również, że Chopin chciał przedłużyć ten łuk, jednak zawahał się pisząc i ostatecznie zrezygnował z dłuższych łuków – żaden z dalszych łuków nad podobnymi motywami nie został przecież przedłużony. Przekonani, że wszystkie motywy w t. 39-44 powinny być wykonane w podobny sposób, w tekście głównym proponujemy nieprzedłużony łuk. Rozwiązanie to przyjęto także w Wn3, przypuszczalnie na podstawie porównania z następnymi taktami. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Niedokładne łuki A , Adiustacje Wn |
|||||
t. 41-44
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
W Atut nie ma krzyżyków przy dolnych nutach oktaw na 2. mierze t. 41 i 44. Oczywiste niedokładności poprawiono w Wf (→Wn,Wa). kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wf , Niedokładności A |
|||||
t. 42
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
W Wn dodano przed najwyższą nutą 5. ósemki, g2. Jest to przypuszczalnie znak ostrzegawczy, który powinien był się znaleźć w poprzednim takcie, gdzie byłby uzasadniony. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wn |
|||||
t. 42
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
Nuty g1 (w 1. ósemce) i g2 (w drugiej) zostały dodane – zapewne przez Chopina – w korekcie Wf (→Wn,Wa). kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Autentyczne korekty Wf |
|||||
t. 45
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
Rozpoczęcie łuku Atut od 2. szesnastki, mimo że powtórzone następnie w t. 47, wydaje się niedokładnością zapisu. Zapis taki sugerowałby bowiem oddzielenie artykulacyjne 1. szesnastki tremolanda, co jest z pianistycznego punktu widzenia niezręczne. Z tego względu w tekście głównym podajemy interpretację przyjętą w Wf (→Wn,Wa). Dosłowne odczytanie Atut ma wszakże pewne zalety, jeśli traktować łuk jako znak frazowy – podkreśla graficznie motyw górnego głosu, h2-ais2. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładne łuki A |
- « Poprzednia
- 1
- …
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- …
- 200
- Następna »