mUltimate Chopin

op. 21, Koncert f-moll, cz. I

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Błędy Wn

t. 142

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I

..

W A wypisany drobnymi ósemkami obiegnik wypełnia 3. ćwierćnutę taktu. W Wn (→Wf→Wa) drobne nutki rozpoczęto mniej więcej o ósemkę wcześniej, co może sugerować błędne rozplanowanie rytmiczne grupetta.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Niedokładności A

t. 143

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I

..

Jako 1. ósemkę Wn1 (→Wf1) ma G. Chopin poprawił ten błąd w korekcie Wf2 (→Wa). Poprawną wersję wprowadzono także w Wn2.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wf , Błędy Wn , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf

t. 145-146

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I

2 kropki staccato w A

!!!   miniat: nic.                   TGTU

Bez znaków Wn1 (→Wf→Wa)

1 kropka w Wn2

tylko G 145
..

Pominięcie kropek staccato nad G w t. 145 i As w t. 146 to niewątpliwy błąd Wn1 (→Wf→Wa). W Wn2 dodano tylko kropkę w t. 145.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn

t. 147-148

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I

cresc. - - w A

!!!   miniat: nic.               TGTU (cresc. i kreseczki)

Bez określenia w Wn (→Wf→Wa)

uzupełnić widełki, poza tym pusto
..

Pominięcie cresc. - - to z pewnością błąd Wn (→Wf→Wa), spowodowany być może umieszczeniem sempre più stretto pomiędzy pięcioliniami, a więc w miejscu, w którym powinno się znaleźć cresc.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn

t. 149-150

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I

Łuki rozdzielone w A i Wn2

!!!   miniat: jak widać.            EZTU (prawy koniec pierwszego i lewy drugiego)

Łuki zbiegające się w Wn1 (→Wf→Wa)

odpowiednie połówki z EZnieU
..

W A wyjątkowo jednoznaczne – jak na przejście na nową stronę – doprowadzenie łuku do półnuty w t. 150 zostało jednak zupełnie fałszywie odtworzone w Wn1 (→Wf→Wa). Przypuszczalnie sztycharz najpierw zajął się łukiem w t. 149, który uznał za całotaktowy, tylko przesunięty w prawo. Następnie, w t. 150 połączył oba łuki, widząc w nich jeden, niedokładnie napisany (oba łuki sięgają dość daleko w przestrzeń pomiędzy początkową półnutą a następującą po niej ósemką, co mogło sugerować taką interpretację). W tym ostatnim łuku zrealizował też ideę kontynuacji z poprzedniego taktu, nie ruszając już gotowego łuku w t. 149. W Wn2 zinterpretowano tu łuki A bardziej dosłownie i niewątpliwie słusznie.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładne łuki A , Błędy Wn , Adiustacje Wn