Zagadnienia : Błędy Wn
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- Następna »
t. 81-87
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II
..
Obie występujące w źródłach wersje łukowania mogą być autentyczne, choć nie wydaje się, by Chopin wahał się, jak oznaczyć te takty. Różnica wynika raczej z niestarannego zapisu, zarówno w [A] (→KG→Wn), jak i w podkładzie do Wa. Rozstrzygnięcie tego typu wątpliwości bywa trudne, nawet gdy dysponujemy autografem – por. Mazurek g op. 24 nr 1, t. 21. W tekście głównym we wszystkich siedmiu taktach podajemy łuki obejmujące całe takty, zgodnie z notacją KG w przeważającej liczbie przypadków (pięć z sześciu). Wersję Wa można uważać za alternatywną, równorzędną propozycję (w t. 81-84 daje ona pewien rodzaj akcentu na każdym uderzeniu: mocna część taktu, początek łuku, wypisany akcent; nie powinno to zatrzeć naturalności tej delikatnie kołyszącej figury). kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wa |
|||||||||||||||||
t. 115
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II
..
Wersja KG (→Wn) jest niemal na pewno błędna, choć przypuszczalnie nie był to typowy błąd "tercjowy", wynikający ze zmylenia oka przez wzór złożony z równoległych linii, a raczej błędne upodobnienie różnych akordów – por. np. cz. I, t. 221. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Błąd tercjowy , Błędy KG |
|||||||||||||||||
t. 117
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II
..
W tekście głównym podajemy dimin. w t. 117 (wraz z w t. 118-120), zgodnie z KG (i Wn2), zawierającymi dokładniejsze oznaczenia dynamiczne (nie jest całkiem jasne, czy użyty w KG skrót to dimin. czy dim.; Chopin używał obu). Umiejscowienie wskazówki w Wf2 (→Wa,Wf3→Wf4) dopiero w następnym takcie może być niedokładne. Brak określenia w Wf1 i Wn1 to z pewnością błędy. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wf , Niedokładności Wf , Błędy Wn , Adiustacje Wn , Adiustacje Wf |
|||||||||||||||||
t. 117-121
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II
..
Łukowanie źródeł budzi tu wątpliwości. W Wf od t. 121 w ogóle pominięto łuki. Łuk KG urywa się w t. 117, ale kształt końcówki sugeruje kontynuację. Być może to właśnie skłoniło sztycharza Wn do niewytłumaczalnego racjonalnie połączenia tego łuku z następnym w t. 121. Identyczny łuk w Wa jest zapewne efektem Chopinowskiej korekty podkładu do tego wydania, jednak i w tym wypadku można podejrzewać niedokładność, gdyż ta jego część, która została dodana w Wa (t. 120-123) łączy się wprawdzie z poprzednim łukiem, ale nie dochodzi do ostatniej nuty bieżącej frazy. W tekście głównym podajemy najpewniejsze elementy notacji Wf (łuk kończący się w t. 120) i KG (nowy łuk od t. 121). Ciągły łuk Wa można uważać za – być może autentyczne – rozwiązanie alternatywne. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wf , Błędy Wn , Niedokładności Wa , Autentyczne korekty Wa |
|||||||||||||||||
t. 118-120
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II
..
Chopinowski sposób pisania łuków przetrzymujących wskazuje wyraźnie, że łuki te łączyły się w umyśle Chopina z nutą dołączaną, której w związku tym się nie uderzało. Przy takim rozumieniu, pisownia KG oznacza przetrzymanie ces2 przez cztery takty, gdyż każdy ze znaków •/• zastępuje półnutę ces2 wraz z poprzedzającym ją łukiem przetrzymującym. Wersja Wn jest więc wynikiem niezrozumienia KG. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn |
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- Następna »