mUltimate Chopin

op. 25 nr 11, Etiuda a-moll

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Adiustacje Wa

t. 8

Utwór: op. 25 nr 11, Etiuda a-moll

 w KG

!!!   miniat: 2. połowa taktu, tylko dolna 5-linia, bez l.r. i łuku.              TGTU

Bez znaku w Wf

 w Wa

!!!     EZnieU (pod pięciolinią)

 w Wn1

!!!    EZnieU2

 w Wn2 (→Wn3)

EZnieU3
..

Zakres i umiejscowienie znaku  w Wa mogą być autentyczne. Natomiast stopniowo wydłużane widełki w Wn to z pewnością rutynowe działanie sztycharza lub adiustatora tego wydania. Brak znaku w Wf jest zapewne niedopatrzeniem Chopina – patrz uwaga o dim.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Adiustacje Wn

t. 9-10

Utwór: op. 25 nr 11, Etiuda a-moll

w t. 9 w KG (→Wn)

!!!      TGTU

Bez określenia w Wf

w t. 9-10 w Wa

!!!    TGTU + analogicznie w t. 10 (pod akcentem)
..

Określenie marcato w KG wpisane jest przez kopistę, co przy braku wskazówki w Wf oznacza prawdopodobnie, że Chopin wpisał je w podkładzie do Wa. Nie jest to już tak oczywiste w przypadku powtórzenia tego określenia w Wa w t. 10, gdyż nie ma go w żadnym innym źródle. Dlatego w tekście głównym podajemy tylko pierwsze z nich.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa

t. 10-12

Utwór: op. 25 nr 11, Etiuda a-moll

Bez palcowania w KG (→Wn) i Wa1

!!!   miniat: nic.        Tu pusta klisza 

Palcowanie w t. 10-11 w Wf

!!!      TGTU ('1' w t. 10 i 3 cyfry w 2. połowie t. 11)

Palcowanie w t. 10-12 w Wa2 (→Wa3)

!!!     TGTU + krojem redaktorskim w t. 11:  524152 41___1 + pomiędzy Chop '23' + w t. 12 : 52415
..

Cztery cyfry palcowania w Wf to zapewne efekt Chopinowskiej korekty tego wydania. Znacznie obfitsze palcowanie Wa2 (→Wa3) rozwija Chopinowskie wskazówki przejęte z Wf.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Adiustacje Wa , Autentyczne korekty Wf

t. 11

Utwór: op. 25 nr 11, Etiuda a-moll

..

W 2. połowie taktu jedynym znakiem chromatycznym w partii pr.r. jest w KG, Wf i Wa1 podwyższający d3 na dis3. Notacja ta, choć niedokładna, determinuje także brzmienie 6. i 10. szesnastki 2. połowy taktu jako dis2 i dis1. Nic natomiast nie wskazuje na pod­wyż­szenie 3., 7. i 11. szesnastki, które należałoby w tej sytuacji odczytywać jako f3, f2 i f1. Wersja ta jest jednak nie do pomyślenia w tym kontekście melo­dyczno-harmonicznym – użycie gis jako opóźnienia kwinty akordu H7 wymaga fis (ewentualnie fisis) jako rozwiązania. Krzyżyki podwyższające omawiane nuty na fis3, fis2 i fis1 dodano w Wn i późniejszych Wa (w Wa2 bez przed 11. szesnastką). Por. t. 75.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Błędy Wa , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Błędy KG

t. 12

Utwór: op. 25 nr 11, Etiuda a-moll

..

W KG i Wf brak  podwyższającego g1 na gis1. To oczywiste przeoczenie poprawiono w Wn i Wa. Podobnie w t. 76.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Błędy KG