W Wf cała partia górnego głosu l.r. jest objęta jednym łukiem aż do t. 104. W KG (→Wn) również zapisano jeden łuk, rozpoczynający się jednak dopiero od t. 101 i kończący wraz z t. 103.
Powyższe wersje, odmienne od tej podanej w tekście głównym, wynikają m.in. z faktu, iż w A łuk w górnym głosie l.r. w t. 98-100 przypadł na przełom taktów – z tego też powodu najprawdopodobniej łuk urywa się wraz z końcem strony, czyli w t. 99 i nie ma kontynuacji do taktu następnego. W dalszej części natomiast linia łuku nachodzi na widełki w sposób na tyle szczególny, iż można by było mylnie uznać te miejsca za poprawkę łuku z kilku oddzielnych na jeden ciągły. W ten sposób prawdopodobnie odczytano błędnie intencję kompozytora i w powyższych wydaniach zapisano jeden łuk. W Wa przedstawiono inną interpretację A: łuki obejmują grupy nut od b w t. 98 do ges w t. 100, od b w t. 100 do drugiego ges w t. 101, od f w t. 102 do des w t. 104.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wa, Niedokładne łuki A, Adiustacje Wf, Niedokładności KG
notacja: Łuki
