mUltimate Chopin

(op. 4), Sonata c-moll, cz. I

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 133-134

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. I

..

Podobnie jak w poprzednich taktach, Chopin pominął w A wszystkie potrzebne znaki chromatyczne przed górnymi nutami parzystych ósemek – kasowniki a2 i e3 oraz krzyżyki fis3 (oba), eis3 i dis3. Pominął także  podwyższający c2 na cis2 na 7. ósemce t. 134. Wszystkie te oczywiste niedokładności poprawiono w Wn (→Wf,Wa,Ww).

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Niedokładności A

t. 135-139

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. I

Łuk w t. 135 w A, odczyt dosłowny

! miniat: wycinek, tylko górna 5-linia, łuk w t. 135 i pół t. 136.               TGTU tylko w t. 135

Łuk w t. 135 w Wn (→Wf,Wa,Ww)

jak war_11 ale tylko do ostatniej ósemki

Łuk do t. 139 proponowany przez redakcję

TGTU = cały łuk w 3 częściach
..

W A Chopin nie dokończył łuku rozpoczętego w poprzedniej linijce w t. 135. Jest to z pewnością niedopatrzenie, toteż w tekście głównym doprowadzamy łuk do początku t. 139, na wzór podobnej frazy w t. 119-123. W wydaniach uznano sugerujący kontynuację koniec łuku w t. 135 za niedokładność i doprowadzono go tylko do ostatniej ósemki t. 135.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Niedokładne łuki A , Adiustacje Wn , Niepewna kontynuacja łuku

t. 138

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. I

Bez łuku w A

! miniat: ten takt, tylko dolna 5-linia, wycinek.                 Tu bez kliszy 

Łuk w Wn (→Wf,Wa,Ww)

od g1 do g1, zacząć pod końcem poprzedniego EZnieU
..

Ostatni z dodanych w Wn (→Wf,Wa,Ww) łuków – por. t. 131-138 – trudno uznać za uzasadniony, zwłaszcza jeśli chodzi o rozpoczęcie go od 1. ćwierćnuty taktu.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn

t. 139-142

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. I

Bez palcowania w A (→Wn→Wf,Ww)

! miniat: 2. połowa 139 i 5 tercji 140, wycinek, tylko górna 5-linia.             Tu bez kliszy 

Palcowanie Wa

pr.r. nad nutami 139-140 – od b3 545 + 5 nad d2 i as2;
l.r. t. 142 – 2 nad f1, 3 nad as1 + 4 pod d1, 54 pod f1-ges1
..

W tekście głównym nie uwzględniamy nieautentycznej aplikatury dodanej w Wa w t. 139-140 i 142.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa

t. 139

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. I

g3 w A (→Wn→Wa,Ww)

ges3, alternatywna propozycja redakcji

ges3 w Wf

bemol ges2 w połowie taktu
..

Można mieć wątpliwości, czy zapisana w A (→Wn→Wa,Ww) wersja z g3 odpowiada zamysłowi Chopina. Porównanie z trzema analogicznymi miejscami, w których Chopin od razu wprowadza tonację rozpoczynającego się czterotaktu (w t. 123 d-moll, 127 g-moll i 143 as-moll), sugeruje bowiem, że również w rozpa­trywanym takcie miało być es-moll, a więc ges3.
Z drugiej strony, kontekst harmoniczny – akordy w poprzednim takcie – nie jest w tych czterech miejscach identyczny, co osłabia hipotezę ścisłej analogii. W tej sytuacji, w tekście głównym pozostawiamy odczytaną dosłownie wersję A (→Wn→Wa,Ww), uznając zarazem wersję zakładającą przeoczenie  przez Chopina (co wydaje się tu całkiem prawdopodobne) za rów­norzędny wariant. Nieco zbliżoną sytuację napo­tykamy w IV cz. Sonaty – na początku t. 154 występuje akord B-dur, po którym dopiero w t. 155 pojawia się b-moll, mimo iż we wszystkich podobnych miejscach oba takty rozpoczynają się jednakowymi, mollowymi akordami. Także tam postęp harmoniczny prowadzący do analizowa­nego akordu jest wyraźnie inny niż w pozosta­łych podobnych sytuacjach.

Można mieć wątpliwości, czy zapisana w A (→Wn→Wf1→Wa,Ww) wersja z g3 odpowiada zamysłowi Chopina. Porównanie z trzema analogicznymi miejscami, w których Chopin od razu wprowadza tonację rozpoczynającego się czterotaktu (w t. 123 d-moll, 127 g-moll i 143 as-moll), sugeruje bowiem, że również w rozpa­trywanym takcie miało być es-moll, a więc ges3.
Tym też zapewne kierował się adiustator #Wf2, dodając tu  obniżający g3 na ges3. Z drugiej strony, kontekst harmoniczny – akordy w poprzednim takcie – nie jest w tych czterech miejscach identyczny, co osłabia hipotezę ścisłej analogii. W tej sytuacji, w tekście głównym pozostawiamy odczytaną dosłownie wersję A (→Wn→Wf1,Wa,Ww), uznając zarazem wersję #Wf2, zakładającą przeoczenie  przez Chopina (co wydaje się tu całkiem prawdopodobne), za rów­norzędny wariant. Nieco zbliżoną sytuację napo­tykamy w IV cz. Sonaty – na początku t. 154 występuje akord B-dur, po którym dopiero w t. 155 pojawia się b-moll, mimo iż we wszystkich podobnych miejscach oba takty rozpoczynają się jednakowymi, mollowymi akordami. Także tam postęp harmoniczny prowadzący do analizowa­nego akordu jest wyraźnie inny niż w pozosta­łych podobnych sytuacjach.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Błędy A , Adiustacje Wf