mUltimate Chopin

op. 12, Wariacje B-dur

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Wysokość
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

Wysokość

t. 107

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

..

W tekście głównym pomijamy  przed ósemką e1, niepotrzebnie powtórzony we wszystkich źródłach.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Znaki ostrzegawcze

t. 109

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

..

W Wf nie ma  przywracającego f2 w 2. połowie taktu. Wyraźny błąd poprawiono zarówno w Wn, jak i Wa.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn

t. 110

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

e2-b2-h2 i e2-b2-c3 w Wf (→Wa), interpretacja kontekstowa

e2-h2 i e2-b2-c3 w Wn

Wn na 1. szesnastce h2 (w kwincie z e2, które jest we wszystkich źr.); na 2. szesnastce b2 w trójdźwięku z e2 i c3 (które też są stałe)

 
..

Zarówno w Wf, jak i Wn dokonywano w tym miejscu poprawek, najprawdopodobniej z wersji: , powstałej przypuszczalnie w wyni­ku błędnego odczytania przez sztycharza Wf następującej pisowni [A]:  (podobne problemy z odtworzeniem Chopinowskiego zapisu prymy zwiększonej – patrz Ballada g op. 23, t. 170). W wersji Wf (→Wa), niewątpliwie auten­tycznej, niewłaściwa kolejność nut b2 i h2 w zapi­sie 1. akordu powoduje, że środkowa nuta 2. ako­r­du brzmi błędnie h2. W tekście głównym zamie­niamy więc te nuty, a ponadto wprowa­dzamy współczesną notację prymy zwiększonej. Wersję Wn, którą można przypisać zarówno Chopinowi, jak i adiustatorowi, można traktować jako potencjalnie autentyczny wariant.

Bemol przy pierwszej nucie nie miałby sensu, ponieważ jest już przy kluczu, a późniejszy kasownik powodowałby mało prawdopodobny dysonans na 2. szesnastce – e2-h2-c3.

[moja wersja w ang] Tekst główny pochodzi z Wf, wariant – z Wn. W obu wydaniach dokonywano w tym miejscu poprawek, najprawdopodobniej z wersji: , powstałej przypuszczalnie w wyniku błędnego odczytania przez sztycharza Wf następującej pisowni [A]: . Wersja Wf, jako niewątpliwie autentyczna, musi być uznana za główną; wersję Wn, którą można przypisać zarówno Chopinowi, jak i adiustatorowi, przytaczamy w formie wariantu.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Błędy Wf , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf , Autentyczne korekty Wn , Błędy powtórzone Wa

t. 114

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

..

W Wf1 (→Wn1,Wa) na 5. ósemce taktu zapisano kwintę g1-d2. Chopin poprawił ją na kwartę g1-c2 w WfO, podobną poprawkę wprowadzono też w Wn2.

[Wn2 było chyba za późno, żeby Chopin korygował, więc nie wiem skąd, musieli zajrzeć do WfO?]
Kwinta nie jest zupełnie niemożliwa, ale jednak nienaturalnie brzmi – mogli się domyślić.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Błędy Wf , Adiustacje Wn , Dopiski WfO , Błędy powtórzone Wn , Błędy powtórzone Wa

t. 123

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

..

W tekście głównym uwzględniamy dodany w Wn  podwyższający ges1 na g1, mimo że nie ma pewności, czy zrobiono to na polecenie Chopina. W języku harmonicznym tej wariacji użycie alterowanej dominanty w tej modelowej kadencji w f-moll jest nie do pomyślenia.

W Wf (→Wa) brak  przed przedostatnią trzydziestodwójką. Oczywisty w tym kontekście błąd skorygowano w Wn.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wf , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Ostatni znak przykluczowy , Błędy powtórzone Wa