Zagadnienia : Niedokładne łuki A
|
t. 420-421
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
W A t. 420 jest ostatnim na stronie, a napisany z rozmachem łuk wyraźnie wskazuje na kontynuację w następnym takcie. W t. 421 dokończenie łuku nie zostało jednak wpisane, co mogło utwierdzić sztycharza Wn1 w jego całotaktowym myśleniu (NB. ślady poprawek widoczne w t. 420 i 421 sugerują, że każdy z tych taktów był początkowo objęty jednym łukiem; błędny podział łuku na początku t. 421 został następnie skorygowany – być może przez Chopina – do wersji zgodnej z A). W Wn2 prawidłowo odtworzono intencję Chopina zawartą w A. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładne łuki A , Adiustacje Wn , Korekty łuków Koncertu f w Wn1 |
||||||||
|
t. 433-437
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Zasięg czterech kolejnych łuków l.r. w A może sprawić kłopot przy odczytaniu – linie są pisane z rozmachem i krzyżują się z widełkami kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładne łuki A |
||||||||
|
t. 445-446
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Trudno przypuszczać, by Chopin rzeczywiście chciał zakończyć łuk przed 2. miarą t. 466. Łuk jest przypuszczalnie niedokończony, być może dla uniknięcia skrzyżowania z przenośnikiem oktawowym. Poprowadzony dalej łuk Wn (→Wf) był najprawdopodobniej korygowany, i to przypuszczalnie przez Chopina, co potwierdza naszą ocenę łuku A jako niedokładnego. W Wa każdy z tych taktów objęty jest osobnym łukiem, co można tłumaczyć niedokładnym odczytaniem Wf lub adiustacją, np. przez analogię do t. 425-426. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładne łuki A , Autentyczne korekty Wn , Korekty łuków Koncertu f w Wn1 |
||||||||
|
t. 450-452
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
Zarówno koniec łuku w t. 450, jak i początek nowego łuku w t. 452 wypadają w miejscach nieuzasadnionych muzycznie. Nasuwa to podejrzenie niedokładnej lub wręcz pomyłkowej notacji. Na możliwą przyczynę tej niedokładności wskazuje korelacja łuków i przenośnika oktawowego – pierwszy łuk kończy się tam, gdzie w źródłach rozpoczyna się przenośnik oktawowy, a drugi rozpoczyna się zaraz po zakończeniu przenośnika. Z podobną sytuacją mamy do czynienia w autografie Etiudy Es op. 10 nr 11, t. 40-42, możliwe więc, że za niedokładne łuki odpowiada tu sam kompozytor. W tekście głównym przedłużamy łuki tak, by obejmowały wszystkie szesnastki, przy tym w t. 452 proponujemy rozpoczęcie nowego łuku ze względu na początek czterotaktu. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładne łuki A , Błędy Wn |
||||||||
|
t. 451-452
|
Utwór: op. 31, Scherzo b-moll
..
Łuk w A (→KF) dochodzi do kreski kończącej t. 451, ale jej nie przekracza, tak iż nie jest pewne, czy ma objąć półnutę e w następnym takcie, czy nie. W tekście głównym przyjmujemy tę pierwszą możliwość jako bliższą notacji analogicznych t. 349-350, w których odpowiednia półnuta z całą pewnością jest łukiem objęta. Tak też odczytano ten łuk w Wf (→Wa), natomiast w Wn1 zakończono łuk na ostatnim gis w t. 451. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładne łuki A |
i 
. Niedokładny jest zwłaszcza pierwszy łuk, w którym wątpliwy jest zarówno moment rozpoczęcia, jak i zakończenia. Porównanie wszystkich czterech pozwala jednak stwierdzić, że łuki biegną zawsze od półnuty des1 do początku następnego taktu i w takiej postaci podajemy je w tekście głównym. Całotaktowe łuki wydań, choć niezgodne z 
