mUltimate Chopin

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Łuki tenuto

t. 131-132

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I

Kontynuacja łuku w A

!!!   miniat: nic.              TGTU 131 + EZTU 132

Nowy łuk w Wn (→Wf→Wa)

131 tylko do g2 + 132 EZnieU
..

Tak jak w poprzednich taktach, podzielenie łuku A na dwie części to dowolność Wn (→Wf→Wa).

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Łuki tenuto

t. 145-147

Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II

Łuk w t. 145-146 w KG (→Wn)

!!!   miniat: t. 145-146 i półnuta 147, tylko górna 5-linia, ścieśnione.   Tu EZnieU (łuk i kawałek)

Bez łuku w t. 145-146 w Wf1 (→Wf2)

EZnieU tylko "kawałek" 147

Łuk tenuto w Wf3 (→Wf4)

EZTU (łuk i kawałek)

Łuk w t. 145-148 w Wa

EZnieU1 (tylko długi kawałek, bez końcówki)
..

Obie pisownie łuku w t. 145-146 – KG (→Wn) i Wf3 (→Wf4) – znaczą w zasadzie to samo, jednak notacja użyta w Wf akcentuje konieczność zatrzymania pełnej wartości rytmicznej akordu w t. 146, co często nie jest przestrzegane w przypadku ostatniej nuty pod łukiem. Chopin niejednokrotnie uciekał się do tego typu pisowni, por. np. cz. I, t. 176, Etiudę a op. 25 nr 4, t. 50, cis op. 25 nr 7, t. 22, 24, 28 i 30 czy Mazurek h op. 33 nr 4, t. 2, 4 i analog.
Łuk Wa może być wynikiem błędnego odczytania wpisanego przez Chopina w podkładzie łuku tenuto – jak w Wf3 – jako przedłużenia na poprzednie takty łuku z t. 147.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Autentyczne korekty Wf , Autentyczne korekty Wa , Łuki tenuto

t. 170-172

Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. I

Dwa łuki w KG

Łuk tenuto w Wf (→Wa)

Jeden łuk w Wn
..

Łuki KG są zapisane niedbale, tak iż ich sens nie jest oczywisty – w Wn uznano je za fragmenty jednego łuku. W tekście głównym podajemy łuk Wf z charakterystycznie przedłużonym zakończeniem tenuto, analogiczny do łuku następnej frazy.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładności KG , Łuki tenuto

t. 187-188

Utwór: op. 44, Polonez fis-moll

2 łuki w Wn

Ciągły łuk w Wf (→Wa)
..

W tekście głównym podajemy łuki pr.r. według Wn – łuk-tenuto w t. 186-187 i dłuższy łuk od t. 188. Za takim rozwiązaniem przemawiają następujące argumenty:

  • Obecność niejednokrotnie stosowanego przez Chopina łuku-tenuto wskazuje na bardzo prawdopodobną autentyczność tego łukowania. Natomiast ciągły łuk Wf może być rezultatem niezrozumienia tego typu niestandardowej pisowni przez sztycharza.
  • Także błędy i niedokładności Wf w odtworzeniu łuków przednutek (patrz uwaga na początku t. 186) podważają wiarygodność Wf w tym miejscu, wskazując na możliwą niedokładność podkładu i brak dostatecznej kontroli tekstu w samym wydaniu. Uzasadnia to wybór jednego źródła w przypadku wszystkich łuków w t. 186-188.
  • Łuki Wn są zgodne z występującym we wszystkich źródłach łukowaniem podobnych motywów w t. 206-208.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Łuki tenuto

t. 222-224

Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II

Łuk w KG

TGTU

Bez łuku w Wf1 (→Wf2)

Łuk w Wn i Wf3 (→Wf4)

krótszy, na wzór Wn z t. 36

Łuk Wa

do kreski taktowej (i w t. 225)
..

Łuk dodany – najprawdopodobniej przez Chopina – w korekcie Wf3 (→Wf4) pokazuje wyraźnie, że w intencji kompozytora nie miał on sięgać aż do następnego taktu. Dłuższy łuk Wa można w tej sytuacji interpretować jako niedokładne odczytanie łuku dopisanego w podkładzie przez Chopina (por. t. 36-37) lub dodatek adiustacji na podstawie analogicznego miejsca pierwszej części Scherza.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Autentyczne korekty Wf , Łuki tenuto