op. 22, Polonez

Wf1 oparte było na [A] – patrz charakterystyka tego wydania w Andante spianato – i jest jedynym wydaniem opartym na rękopisie. Repryza głów­nej części Poloneza z pewnością nie była w [A] wypisana. Dowodzi tego przede wszystkim dwukrotne wykorzystanie płyt ze stronami 9-10, które miały podwójną numerację i służyły do wydrukowania także stron 17-18. Oznacza to, że w Wf1 t. 186-219 są tożsame z t. 42-75, co byłoby nie do pomyślenia, gdyby były one niezależnie wypisane w [A]. Ponieważ nie widać żadnego powodu, by skrótową notację rozpoczynać dopiero w t. 42, poprzedni odcinek (t. 17-41) najprawdopodobniej również nie był w [A] powtórnie wypisany. Różnice pomiędzy tymi taktami a t. 161-185 dają się wytłumaczyć pomyłkami sztycharza, trudnościami w odczytaniu [A] lub niekonsekwentnymi korektami Chopina.

W Polonezie porównanie Wf1 z Wn1 i Wa1 pozwala wyróżnić co najmniej dwie, a nawet trzy fazy Chopinowskich korekt:

1. Faza pierwsza to wszystkie zmiany, których ślady są widoczne w Wf1, i które zostały uwzględnione zarówno w Wa1, jak i Wn1. Teoretycznie mogła to być więcej niż jedna korekta, jednak na podstawie istniejących źródeł i przekazów nie można tego stwierdzić. Jako przykład można podać zmiany rytmu w t. 145-146.
2. Faza druga to zmiany uwzględnione w Wn1, ale nie w Wa1, z których najważniejsze to:

• dodanie przednutki w t. 56 i 161,
• zmiany na początku i na końcu biegnika w t. 57,
• korekta ostatniej nuty biegnika w t. 62,
• zmiana 6. szesnastki t. 130 z a¹ na b¹,
• przesunięcie dim. z t. 131 do 132,
• dodanie  podwyższającego as¹ na a¹ w t. 223 i analog.

Sytuacja w t. 200-201, w których Wn ma pierwotne wersje, mimo że w odpowiednich t. 56-57 występuje już skorygowany, ostate­cz­ny tekst, może wskazywać na wprowadzenie tych zmian przez Chopina nieco później, niezależnie od innych poprawek tej fazy korekt. 

3. O istnieniu trzeciej fazy mogą świadczyć elementy zapisu pominięte zarówno w Wn, jak i Wa, gdyż takie skoordynowane przeoczenie jest mało prawdopodobne. Chodzi tu o  przed a w t. 45, a przede wszystkim w t. 142.

Innym wytłumaczeniem powyższych rozbieżności pomiędzy Wf1 a Wn może być naniesienie przez Chopina zmian wymienionych w punktach 2 i 3 na dwa egzemplarze, z których jeden posłużył do sporządzenia ostatecznej postaci Wf1, a drugi – mniej dokładnie oznaczony (bez zmian w t. 45, 142, 200 i 201) – stał się podkładem do Wn1. Tego typu rozwią­zanie, mimo że bardziej kłopotliwe dla kompozytora, było najprawdopo­dobniej zastosowane np. w Sonacie b op. 35 czy Walcu As op. 42.

Zdarzające się w Wf1 niezgodne z wartościami rytmicznymi rozplano­wanie nut obu rąk względem siebie dało o sobie znać w t. 57 i 199.

Wf1 zawiera różnego rodzaju błędy i niedokładności, przede wszystkim niedokładną notację znaków chromatycznych (na ogół powtórzoną zapewne za [A]), np. w t. 7, 36, 45, 57, 61-62, 73-75, 92, 97-100, 124, 132, 142, 149-150, 152, 155-156, 225, 232, 237, 263 czy 267. W kilku miejscach występują błędne wartości rytmiczne – ósemka pr.r. na początku t. 31, kwarta es¹-a¹ jako ćwierćnuta w t. 76, szesnastka pr.r. na początku t. 95, pauza trzydziestodwójkowa w t. 97, ósemka na początku t. 151.