op. 30 nr 1, Mazurek c-moll

Ustalenie filiacji op. 30 napotyka na trudności. Możliwe do identyfikacji uzupełnienia Chopinowskie w KF nie obejmują wszystkich elementów, które Chopin musiałby dopisać, gdyby kopia i Wf miały za podkład to samo, niepoprawiane źródło, np. licznych oznaczeń dynamicznych (, ), łuków, kropek staccato i in. Zarazem nieprawdopodobne wydaje się zarówno przeoczenie tylu znaków przez sztycharza Wf, jak i usuwanie ich w korekcie. Wyklucza to najprostszy schemat, w którym KF oparta jest na [A], który następnie służył za podkład do Wf. Jeśli jednak zmienić kolejność wykorzysta­nia [A], otrzymamy schemat zaproponowany powyżej, który pozwala wyjaśnić relacje pomiędzy zachowanymi źródłami bez odwoływania się do hipotetycznych, zaginionych źródeł (istnienie [A] nie ulega rzecz jasna wątpliwości). Nie jest jednak pewne, czy mniej więcej dwumiesięczny odstęp między przygotowaniem Wf a Wn był wystarczający, by Chopin zdążył odebrać [A] od Schlesingera, poprawić i uzupełnić rękopis, dać do przepisania Fontanie, poprawić KF i wysłać do Lipska. Być może więc Chopin uważał [A] za nienadający się na podkład do druku i zlecił sporządzenie dwóch kopii. Zaginiona kopia (Gutmanna?), napisana jako pierwsza, po sprawdzeniu przez Chopina posłużyłaby za podkład do Wf. Chopin mógł następnie uzupełnić [A], przekazać go Fontanie, a powstałą KF, jeszcze uzupełnioną i poprawioną posłać do Wn. Za takim scenariuszem przemawiają zawikłane filiacje Etiud op. 25 i Impromptu op. 29, publikowanych niemal w tym samym czasie (2. poł. 1837 r.) co Mazurki i wykorzystujących jako podkłady dla wydań trzy rękopisy każdego utworu, w tym kopie Fontany i Gutmanna (w op. 25). W stosowanym w uwagach szczegółowych skrótowym sformułowaniu "w korekcie lub podkładzie Wf" pierwsza część (w korekcie) może dotyczyć obu przedstawionych filiacji, natomiast druga (w podkładzie) odnosi się tylko do hipotetycznej drugiej kopii [A].

Zasady tworzenia tekstu głównego
Mazurka c-moll op. 30 nr 1

Za podstawę przyjmujemy KF jako źródło noszące widoczne ślady szczegółowej korekty Chopina i najstaranniej spośród źródeł autentycznych przygotowane. Bierzemy pod uwagę te elementy Wf, których autentyczność nie budzi zastrzeżeń, a które dopełniają tekst KF lub przekazują istotne, prawdo­podobnie późniejsze warianty. Uwzględniamy naniesienia w WfD i WfS.

Ustalenie, czy mamy do czynienia z korektą Wf, poprawką w [A], czy przeoczeniem kopisty, bywa niełatwe, zwłaszcza w przypadku dwóch pierwszych możliwości, które bez dostępu do [A] są najczęściej nierozróżnialne. Traktujemy je w związku z tym łącznie i dla uproszczenia określamy wspólnie mianem korekt Wf. Wszystkie te sytuacje wskazują zresztą na Wf jako źródło przekazujące najpóźniejszą, a w przypadku pomyłek kopisty jedyną wersję autentyczną, tak iż trudności w ustaleniu detali filiacji nie komplikują nadmiernie redakcji tekstu głównego.