mUltimate Chopin

op. 23, Ballada g-moll

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 5

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

..

W tekście głównym dodajemy kasowniki ostrzegawcze przed f1 i f2.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

t. 6-7

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

 w A

! miniat: wycinek obie pięciolinie.                 EZTU

 w Wf (→Wn,Wa)

EZnieU
..

Widełki  są w A umieszczone bliżej górnej pięciolinii, znajdują się jednak po łukiem l.r. Rodzi to wątpliwość, czy znak należy odnosić raczej do partii prawej ręki czy lewej. Zdaniem redakcji, zakres znaku, odpowiadający dokładnie postępowi g1-b1, wskazuje na pierwszą z tych możliwości. Tego rodzaju wznoszące motywy, najczęściej sekundowe, znajdujemy wielokrotnie w utworach Chopina, a towarzyszące im znaki  były często – tak jak tu – błędnie interpretowane przez sztycharzy pierwszych wydań, por. np. Koncert f op. 21, cz. II, t. 84 czy Preludium a op. 28 nr 2, t. 15-16.
W Wf (→Wn,Wa) widełki umieszczono neutralnie pomiędzy prawą a l.r., ale rozciągnięto na cały, trójnutowy motyw.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności A

t. 6

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

Akcent długi w A (→Wf)

wycinek;           TGTU = akcent długi 

 w Wn

EZnieU

Krótki akcent w Wa
..

Wpisany w A akcent długi został dość dokładnie odtworzony w Wf, ale w Wn i Wa uznano go za niejasny i sprowadzono do bardziej typowej postaci – widełek diminuendo w Wn, zwykłego, krótkiego akcentu w Wa.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Niedokładności Wa

t. 7

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

es1 w A (→Wf→Wa1→Wa2)

! miniat: wycinek ten akord, tylko dolna 5-linia.            EZTU

d1 w Wn i Wa3

EZnieU
..

Wersja Wn może być albo adiustacją tego wydania (por. komentarz do t. 45-47), albo odmianą wprowadzoną przez Chopina (np. łącznie z Lento – por. komentarz do t. 1). Zdecydowana większość argumentów przemawia za pierwszą możliwością, czyli dowolną adiustacją Wn w tym miejscu:

  • wyraźny zapis A, powtórzony bez zmian w dwukrotnie przez Chopina korygowanym Wf;
  • świadectwa uczniów i przyjaciół Chopina – Marceliny Czartoryskiej, Fryderyki Streicher, Ferdynanda Hillera i Adolfa Gutmanna.

W tekście głównym podajemy zatem es1, traktując d1 jako wariant niepewnej autentyczności.
Zmianę w Wa3 wprowadzono z pewnością na podstawie porównania z Wn.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wn

t. 8-16

Utwór: op. 23, Ballada g-moll

Akcenty długie w A

! miniat: wycinek.            TGTU = 5 akcentów długich

4 krótkie i 1 długi akcent w Wf

długi w t. 16

Krótkie akcenty w Wn i Wa

5 krótkich
..

W A 5 akcentów na początku figur ósemkowych figur pr.r. ma różne długości – najkrótsze są w t. 10 i 12, najdłuższe w t. 14 i 16. Wszystkie mają jednak charakterystyczny dla akcentów długich smukły kształt. Ponieważ nie widać żadnego powodu, by je różnicować, a 2 ostatnie z nich są niewątpliwie długie, interpretujemy wszystkie jako długie i w tej formie podajemy w tekście głównym. W Wf wyraźnie dłuższy jest tylko ostatni z nich, w t. 16, w pozostałych wydaniach znaki ujednolicono jako zwykłe, krótkie akcenty.

Problem rozróżnienia tych dwóch rodzajów akcentów, nie zawsze możliwy do jednoznacznego rozstrzygnięcia, przewija się przez całą Balladę i występuje także w wielu innych utworach Chopina.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności A