Zagadnienia : Błędy Wn
t. 13-15
|
Utwór: op. 44, Polonez fis-moll
..
W Wf (→Wa) laseczki ćwierćnutowe dochodzą tylko do górnych nut oktaw pr.r. na 2. mierze t. 13 i 14; podobnie, w t. 15 tylko górne nuty oktaw są wydzielone jako górny głos na 3. mierze (obie nuty każdej z tych oktaw należą natomiast do dolnego głosu). Jest to z pewnością wynik niezrozumienia pisowni Chopina przez kopistę lub, co bardziej prawdopodobne, przez sztycharza Wf. Chopin pisał laseczki zawsze po prawej stronie główek nutowych, co w takiej sytuacji powodowało niejednoznaczność zapisu, np. w t. 15: . O tym, że Chopin miał na myśli przedłużanie obu nut oktaw, niezbicie świadczą kropki przedłużające obie nuty w Wn w t. 15, a także we wszystkich źródłach w podobnej sytuacji w t. 36-40. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Błędy Wn , Adiustacje Wf |
|||||||||
t. 20
|
Utwór: op. 44, Polonez fis-moll
..
Z trzech źródłowych wersji podwójnych przednutek, występujących przed 3. trylem i po nim, tylko jedna jest prawidłowa – Ais-H przed i Aisis-His po. Wynika to z porównania tego taktu z jego czterema powtórzeniami w t. 46, 72, 279 i 305:
W omawianym takcie brak w Wn2 to przeoczenie sztycharza, a zamiast w Wa1 – najprawdopodobniej pomyłka, sprostowana w Wa2.
omówić, m. in. wyrywkowa adiustację Wa – poprawili tylko 305. Jak się da rozwinąć kwestię adistacji Moschelesa i jej wykorzystania w Wf2 – to tłumaczy niektóre drobne różnice Wf2-Wa1, np. tę w t. 20 – jeśli Moscheles dodał #, to... [przemyśleć po całości] W Wn wszystkie te miejsca zapisane zostały prawidłowo, poza taktem 20. w Wn2, gdzie przeoczono krzyżyk przy Ais w przednutce do 3. ćwierćnuty. W Wf ten sam krzyżyk przeoczono w t. 20, 72 i 305, a w t. 279 zamiast umieszczono przy tej nucie (co zrównało ją brzmieniowo z nutą następną). W Wa1 powtórzono za Wf2 błędy z t. 20, 72 i 279, poprawiając jedynie t. 305. Jednocześnie dokonano zmiany w t. 20 w przednutkach do następnego taktu: Aisis-His zamieniono na Ais-His; trudno powiedzieć, czy była to pomyłka, czy też próba korekty. W Wa2 poprawiono wszystkie błędy. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Błędy Wn , Adiustacje Wn , Błędy powtórzone Wa |
|||||||||
t. 24-25
|
Utwór: op. 44, Polonez fis-moll
..
W tekście głównym opieramy się na oznaczeniach Wf (→Wa), wprowadzonych w [KF] (podkładzie) lub korekcie Wf1 i z pewnością późniejszych od oznaczeń Wn. Oba zestawy różnią się zresztą bardzo nieznacznie i można je uważać za uzupełniające się, co uwzględniamy jako możliwość wariantową. W całym Polonezie ta 2,5-taktowa fraza występuje pięć razy (t. 24-26, 50-52, 76-78, 283-285 i 309-311 z innym zakończeniem). W zależności od źródła i momentu utworu występują w niej różnice w liczbie kropek staccato, łukowaniu i akcentacji. Przykładowo, brak akcentu na ostatniej ósemce t. 24 w Wn2 to zapewne przeoczenie sztycharza lub dowolna adiustacja. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf |
|||||||||
t. 28
|
Utwór: op. 44, Polonez fis-moll
..
Pusta oktawa na ostatniej ósemce l.r. w Wn to przypuszczalnie pomyłka sztycharza (por. analogiczne t. 54 i 287). Mogłaby to również być wersja pierwotna, analogiczna do t. 32, 58, 104, 108 i 291 i być może niezamierzenie pominięta w [A] przy poprawkach t. 54 i 287, a uzupełniona w podkładzie do Wf. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Pominięcie korekty analogicznego miejsca |
|||||||||
t. 31
|
Utwór: op. 44, Polonez fis-moll
..
Pisownia Wn, w której łuk biegnie od przednutki do dolnej nuty oktawy, jest formalnie poprawna i oznacza równoczesne uderzenie oktawy po przednutce. Takie samo jest znaczenie notacji Wa i Wn2, w których wszelkie łuki pominięto (zapewne przypadkiem). Za poprawny można uważać także zapis Wf, oznaczający arpeggio rozpoczęte od górnej nuty. Jednak porównanie z notacją Wf w analogicznych t. 57 i 290, w której pionowy łuk umieszczony bezpośrednio przed oktawą oznacza z pewnością arpeggio, skłania do uznania zbliżonego łuku w omawianym takcie za niedokładnie odtworzony i w zamyśle Chopina również oznaczający arpeggio oktawy. Wykonanie wszystkich trzech analogicznych miejsc jest wówczas takie samo – przednutka i arpeggiowana oktawa. Wersję tę, tworzącą analogię rytmiczną z t. 27, proponujemy zatem w tekście głównym. Zgodnie z wyjaśnieniem w t. 27, proponujemy arpeggio, które w zapisie Chopina często przyjmowało postać pionowego łuku. Trudno powiedzieć, dlaczego w Wa nie umieszczono znaku za Wf. Być może było to przeoczenie sztycharza, choć w tym miejscu i w analogicznych (t. 53-59, 103-109, 286-292) Wa wielokrotnie pominęło pionowe łuki w Wf. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wn , Błędy Wa , Błędy Wn , Arpeggio – pionowy łuk |