Wysokość
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- Następna »
t. 12
|
Utwór: op. 28 nr 12, Preludium gis-moll
..
Takt ten został w A w całości skreślony i wpisany ponownie na sąsiednich pięcioliniach – pr.r. nad skreśleniem, lewa – pod. W możliwej do odczytania wersji pierwotnej zachowana jest regularność postępu ósemek pr.r. i pozycji 1. akordu l.r., a nuty f1 są zapisane enharmonicznie jako eis1: . kategoria redakcyjna: Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Poprawki A , Skreślenia A , Zmiany akompaniamentu , Korekty enharmonii , Zmiany linii głównej |
|||||
t. 13
|
Utwór: op. 28 nr 12, Preludium gis-moll
..
W tekście głównym dodajemy krzyżyki ostrzegawcze przed fis1 i dis2. Pierwszy z nich dodano również w Wa. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Adiustacje Wa |
|||||
t. 15
|
Utwór: op. 28 nr 12, Preludium gis-moll
..
Dolna nuta 2. ćwierćnuty dolnego głosu pr.r. jest w KF zapisana zbyt nisko, tak iż w Wn1 odczytano ją jako e1. Oczywisty błąd skorygowano w Wn2 (→Wn3). kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wn , Błędy KF , Błędy powtórzone Wn |
|||||
t. 17
|
Utwór: op. 28 nr 12, Preludium gis-moll
..
Wersja Wn1 jest z pewnością skutkiem pomyłki sztycharza. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn |
|||||
t. 23
|
Utwór: op. 28 nr 12, Preludium gis-moll
..
Dopisany w KF najprawdopodobniej ołówkiem obniżający cis2 na c2 jest późniejszym dodatkiem H. Scholtza. Trzeba podkreślić, że przeoczenie tego przez Chopina jest bardzo mało prawdopodobne – tego rodzaju pominięcie znaku definiującego dźwięk nowo wprowadzanej tonacji jest w muzyce Chopina czymś absolutnie wyjątkowym, a tym bardziej w omawianym miejscu, w którym Chopin zadbał o precyzyjną notację, sygnalizując ostrzegawczym krzyżykiem powrót gis1 po kilku taktach obowiązywania g1. Scholtz wprowadził wersję z c2 – całkowicie dowolną – w redagowanym przez siebie wydaniu Preludiów (Peters, Lipsk 1879), spopularyzowały ją także inne późniejsze wydania zbiorowe, m.in. redagowane przez ucznia Chopina, Karola Mikulego (Kistner, Lipsk 1879) i kilka dwudziestowiecznych urtekstów (!). Powodem mogła być chęć uniknięcia ukośnego brzmienia cis2 w t. 23 z c1 w t. 24, jednak zdaniem redakcji, nie uzasadnia to dostatecznie takiej ingerencji w zapis Chopinowski. Patrz też uwaga w następnym takcie. kategoria redakcyjna: Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Obce dodatki w rękopisach |
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- Następna »