mUltimate Chopin

op. 11, Koncert e-moll, cz. I

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Adiustacje Wa

t. 142-145

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

Bez palcowania w Wf (→Wn)

!!!   miniat: ta co dla prawej ręki, odpowiednio zmodyfikowana.            Tu pusta klisza 

Palcowanie Fontany w Wa

Takty z szesnastkami : 3124 | 51__  51__  51__ | ____  51__  ____ |  t. 145: 1 nad d1, 52 z łuczkiem pod (zamiana palców) pod h

Palcowanie wpisane do WfH

41 pod pierwszymi dwiema nutami grupy, trzy pierwsze grupy (142 i dwie 143). wszystkie 6 cyfr w jednym nawiasie
..

Zasadnicza różnica pomiędzy palcowaniem WfH i Wa polega na sposobie wykonania opadającej tercji w każdej grupie szesnastek – w WfH użyto palców 2-3, w Wa – 2-4. Czy i które z nich odpowiada palcowaniu przewidzianemu przez Chopina, trudno powiedzieć, gdyż autentyczność aplikatury w tych źródłach nie jest potwierdzona.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Adiustacje Wa , Różnice palcowania , Dopiski WfH

t. 145-146

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

Łuk motywiczny Wf (odczyt dosłowny→Wn1→Wn2)

!!!   miniat: t. 145 i 2 miary 146, ścieśnione, tylko górna 5-linia.                      EZnieU

Łuk motywiczny w Wf, możliwa interpretacja

EZnieU1

Łuk przetrzymujący f1 w Wa i Wn3

EZTU
..

W tekście głównym podajemy interpretację łuku Wf (→Wn1→Wn2), przyjętą w Wa i Wn3. Chopinowski sposób notowania łuków przetrzymujących jako krótkich łuków dochodzących do nuty przedłużającej niejednokrotnie powodował błędną ich interpretację. Nie można jednak wykluczyć innych możliwości – łuk w autografie mógł być poprowadzony nad górnym głosem, gdyż przenoszenie łuków na stronę główek nutowych było rutynowym zabiegiem, często stosowanym przez sztycharzy.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn

t. 149

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

..

W Wf (→Wn1) 8 ostatnich nut zapisanych jest jako 2 grupy szesnastek. Podział na grupy sugeruje, że Chopin miał na myśli ścisły i regularny podział, nuty te powinny więc być trzydziestodwójkami. Odpowiednią zmianę wprowadzono w Wa i Wn2 (→Wn3). Dodatkowe belki zostały też dopisane w WfJ, choć autentyczności tak mało charakterystycznego wpisu nie sposób potwierdzić.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Adiustacje Wa , Błędy Wf , Adiustacje Wn , Błędy rytmiczne , Dopiski WfJ , Błędy powtórzone Wn

t. 149

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

Bez palcowania w Wf (→Wn)

!!!   miniat: 6 szesnastek, tylko dolna 5-linia, bez pedału i łuku.               Tu pusta klisza 

Palcowanie Wa

21 na Gis-A + 1 na a
..

Naturalne w tym kontekście palcowanie Fontany jest przypuszczalnie zgodne z przewidywanym przez Chopina – por. Chopinowską wskazówkę w podobnym pasażu w t. 141.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa

t. 149

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

..

W Wf nie ma  podwyższającego d1 na dis1, co musi być uznane za niedokładność, gdyż dis1, pojawiło sie wcześniej tylko na dolnej pięciolinii. Znak dodano w Wn i Wa, przy czym w tym ostatnim powtórzono jeszcze  przed dis2.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji