Zagadnienia : Niedokładności Wf
- « Poprzednia
- 1
- …
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- Następna »
t. 593
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
Brak znaku trzeba w tym kontekście uznać za niedokładność – zapisane przetrzymanie nuty basowej ręką ma najprawdopodobniej na celu umożliwienie czystej, zgodnej ze zmianami harmonicznymi pedalizacji. Znak dodano już w Wa, a w miejscu, które proponujemy w tekście głównym także w Wn3. W tym ostatnim równocześnie przesunięto jednak dowolnie znak . kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Brak znaku zdjęcia pedału |
|||||||||
t. 595-596
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
Zachodzące na siebie łuki Wf (→Wa,Wn1→Wn2) można odczytywać dosłownie, ale zdaniem redakcji, jest bardzo prawdopodobne, że intencją Chopina były łuki następujące po sobie, jak to zinterpretowano w Wn3. Patrz też uwaga do t. 597-599. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Niedokładności Wf , Adiustacje Wn |
|||||||||
t. 596-599
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
Trudno stwierdzić, na ile wiernie łuki Wf (→Wa,Wn1→Wn2) odtwarzają notację [A] – można sobie np. wyobrazić, że zbiegnięcie łuków na 1. oktawie t. 598 miało być w zamyśle Chopina połączeniem obu łuków w jeden. Co więcej, niewykluczone, że już notacja [A] zawierała pewne niedokładności, których tyle spotyka się w zachowanych Chopinowskich autografach, np. brak łuku w końcówce frazy (t. 599-600) mógł się wiązać z przejściem na nową linię tekstu, co niejednokrotnie skutkowało pominięciem dokończenia łuku. Z tego względu w tekście głównym proponujemy jeden łuk nad całą frazą, na wzór analogicznego miejsca ekspozycji (t. 245-249). Rozwiązanie podane w Wn3 zdradza rutynowe podejście, w którym za najnaturalniejsze uważano łuki całotaktowe. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Niedokładności Wf , Adiustacje Wn |
|||||||||
t. 609
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
Tak jak w kilku innych miejscach (np. t. 250 i 577), można mieć wątpliwości, czy przednutka długa nie jest tu tylko świadectwem niestaranności sztycharza. W ten sposób oceniono to w Wn, jednak zdaniem redakcji sytuacja w tym takcie (a także w t. 607) jest inna – przed dłuższymi wartościami, jak np. półnuty, przednutki w formie drobnych ćwierćnut były niejednokrotnie stosowane przez Chopina (por. np. Koncert f op. 21, cz. I, t. 208, a także Impromptu Ges op. 51, t. 104 czy Polonez-Fantazja op. 61, t. 209 i 212). Z tego względu w tekście głównym pozostawiamy notację Wf (→Wa). Powyższe spostrzeżenia nie dowodzą wszakże, że zapis ten faktycznie jest zgodny z intencją Chopina, pokazują jedynie, że jest to możliwe, dlatego wersję Wn można traktować jako dopuszczalny wariant (przednutkę krótką w podobnym kontekście znajdujemy np. w Nokturnie c op. 48 nr 1, t. 19). kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf , Adiustacje Wn |
|||||||||
t. 620
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I
..
W Wf nie jest jasne, czy ostatnia nuta dolnego głosu ma być objęta łukiem, czy nie. W tekście głównym łuk prowadzimy do przedostatniej nuty, w przekonaniu, że Chopin zastosował tu artykulację portato, którą oznaczał kropkami pod łukiem. W Wa łuk obejmuje całą grupę 9 nut, co można traktować jako wariant, gdyż odczytanie to jest równie prawdopodobne. Brak łuku w Wn i utrudniające wyrysowanie łuku, zbyt niskie umieszczenie wskazówki con forza w Wf, sugeruje dodanie łuku w ostatniej fazie korekt Wf. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf , Autentyczne korekty Wf |
- « Poprzednia
- 1
- …
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- Następna »