Jedyną wersją, której autentyczności nie sposób zakwestionować, jest wersja A. Niestety, notacja tego fragmentu sugeruje, że Chopin – być może ze względu na powtórzenie frazy już raz napisanej – pisał go mniej skoncentrowany. Najjaskrawszym tego przykładem jest brak łuku przetrzymującego as1, ale i postawiony z rozmachem znak 
można uważać za niedokładny. Zarówno Wn1, jak i Wn2 odtwarzają w zasadzie znak A; wyraźnie wcześniejsze rozpoczęcie znaku można z pewnością przypisać manierze sztycharzy tego wydania. Część znaku przypadająca na t. 28 została odtworzona zgodnie z dawniejszą konwencją pisowni w Wn1, a w sposób odpowiadający współczesnym zwyczajom w Wn2.
Drugim elementem, który można uważać za autentyczny, jest znak akcentu w t. 28 w Wf (→Wa). Znak ten mógł być wynikiem korekty Chopina, choć jest również możliwe, że znalazł się w Wf w następstwie błędu polegającego na odwróceniu przez sztycharza znaku, który miał być wydrukowany (por. t. 6). Jednak nawet w tym ostatnim wypadku jest całkiem prawdopodobne, że Chopin go zaakceptował przeglądając Wf (poświadczona w egzemplarzach lekcyjnych zmiana koncepcji dynamicznej miała miejsce później).
Propozycja redakcji bierze pod uwagę widełki A, dostosowane do realnego kształu motywu, którego dotyczą, oraz akcent Wf, który odtwarzamy jako długi ze względu na niewątpliwie długi akcent w następnym takcie (oba te akcenty wyglądają w Wf tak samo).
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Błędy Wf, Niejasne widełki A
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
