|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Źródła pozwalają prześledzić proces ewolucji oznaczeń dynamicznych w t. 39-46. Na etapie pisania A Chopin zwrócił uwagę wykonawcy na te nuty basowe, które są uderzane samodzielnie, w momentach pauz lub przetrzymanych nut w partii pr.r. (3 
w t. 41-43). Trzy dalsze podstawy basowe, wyznaczające stretto postępu harmonicznego w t. 44, zostały opatrzone akcentami. Można się zastanawiać, czy brak akcentu na es w t. 45 był zamierzony, czy Chopin zapomniał o nim, kontynuując pisanie na nowej stronie A.
Notacja ta została w znacznym stopniu zniekształcona w Wn1, w którym pominięto pierwsze i wszystkie akcenty, a dwa pozostałe znaki umieszczono tak, iż nie było wcale pewne, których nut mają dotyczyć (poprawiono to w Wn2).
Tę niekompletną i niejasną wersję miał przed sobą Chopin, przystępując do korekty Wf. Nie powrócił już wtedy do swojej pierwotnej koncepcji. Zrezygnował całkowicie z oznaczeń , które tym samym zyskały w całym odcinku jasno określoną funkcję wzmacniania tylko najwyższych nut partii pr.r. Do podkreślania nut basowych użył natomiast akcentów, wzmacniając zarówno wszystkie nuty w oktawie kontra (7. szesnastki w t. 39-43), jak i nowo pojawiające się podstawy kolejnych akordów (1. szesnastki t. 41-43).
Warto zwrócić uwagę na swoistą zamianę ról, która dokonała się między crescendem a akcentami: w pierwotnej koncepcji crescendo zaczynało się wcześniej, w t. 40, a akcentowanie nut basowych później, w t. 41. W późniejszej wersji akcenty pojawiają się już w t. 39, a crescendo – dopiero w t. 41.
Widoczna w Wa zmiana kroju niektórych akcentów na pionowy jest jedną z częstszych dowolności wprowadzanych w tym wydaniu.
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Adiustacje Wa, Niedokładności Wn, Autentyczne korekty Wf
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji