op. 16, Rondo Es-dur

Pierwsze wydanie francuskie, oparte na zaginionym autografie [A] i najprawdopodobniej korygowane przez Chopina. Wobec braku [A], niektóre cechy notacji pozostają niejednoznaczne i trudne do oceny – należy do nich dwuznaczny zapis łuków (nie wiadomo, czy są one motywiczne czy przetrzymujące – w autografach Chopin notował je w odmienny sposób) oraz nieprecyzyjna notacja długości akcentów. Wydanie nie ustrzegło się szeregu błędów, najistotniejsze z nich to:

• brak potrzebnych znaków chromatycznych w t. 48, 173, 274, 305, 326, 367,
• błędna wysokość nuty w t. 49, 99, 135, 221, 222, 341,
• dodatkowa nuta w t. 93,
• brak nuty w akordzie w t. 368.

Ponadto znaleźć można wiele innych niedokładności sztycharza; niektóre mogą wynikać z nieprecyzyjnej notacji Chopina w autografie:

• nieprecyzyjne łuki w t. 33, 138, 230, 241-242, 255-256, 289, 324, 325-326, 335-336, 359, 360, 383-384, 396-399
• brak kreseczek wyznaczających zasięg crescenda w t. 25-26, 148-149,
• niedokładne widełki w analog. miejscach w t. 61-62, 77-78,
• klinik zamiast kropki staccato w t. 55,
• widełki zamiast akcentów t. 159, 188, 236, 240, 289, 344-346, 385, 385-386,
• błędne wiązania szesnastkowe w t. 352,
• brak akcentów w t. 31-32, 284-285, 328,
• prawdopodobne braki pedalizacji w t. 55, 63, 78-79, 220-225, 282, 363, 371,
• brak łuku motywicznego w t. 127-128,
• brak kropek staccato w t. 164-166, 309, 392,
• możliwe przeoczenie widełek w t. 210-211,
• brak łuku przetrzymującego w t. 246-247, 313,
• przeoczenie sylaby crescendo w t. 255,
• być może przeoczone a tempo i  w t. 295,
• zastosowanie błędnych określeń wykonawczych: leggiere zamiast leggiero i leggieremente zamiast leggiermente.

Prezentowany w mUltimate Chopin egzemplarz należał do ucznia Chopina, Napoleona Ordy (być może ofiarowany przez Chopina – por. Wf2 Etiud op. 10) i jest najwcześniejszym znanym egzemplarzem Wf1. Brak nadru­ku ceny na okładce sugeruje, że mógł to być egzemplarz próbny, który trafił do Chopina jako jeden z egzemplarzy autorskich. W pozostałych zna­nych egzemplarzach, nieco późniejszych, cena jest już wydrukowana.

Wf2 i Wf3
Trzy miesiące po publikacji, w VI 1834, prawa do Ronda odkupił główny paryski wydawca Chopina, Maurice Schlesinger. Wf2 opatrzono uaktualnioną okładką i zmieniono numer wydawniczy na M.S.1703, jednak w tekście nutowym, drukowanym z oryginalnych płyt Pleyela, nie wprowadzono żadnych zmian. Przykładem Wf2 prezentowanym w mUltimate Chopin, jest egzemplarz lekcyjny WfJ.
Gdy z końcem 1845 r. Schlesinger wycofał się z działalności wydawniczej, dzieła Chopina, w tym Rondo, przeszły na własność firmy Brandus et Cie (w latach 1858-1872 Brandus & Dufour). Wznowienia Wf2 firmowane przez tego wydawcę i opatrzone zbiorczą okładką "Édition Originale. Œuvres Complètes" [Wydanie Oryginalne. Dzieła Wszystkie] określamy jako Wf3. Tekst nutowy pozostał bez zmian.