Wn3
Tekst główny
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
WfD - Egzemplarz Dubois
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn1a - Zmieniony nakład Wn1
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wn3 - Poprawiony nakład Wn2
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Poprawiony nakład Wa1
porównaj
  t. 8-16

Akcenty długie w Wf (→Wn1), interpretacja kontekstowa

!!!   miniat: nic.               TGTU = 3 akcenty długie w t. 8, 11 i 16

Krótkie akcenty w Wa i Wn2 (→Wn3)

Brak autografu Andante utrudnia rozróżnienie dwóch rodzajów akcentów poziomych używanych przez Chopina – krótkich lub długich. W Wf, jedynym źródle opartym na [A], zdecydowana większość znaków ma długość pośrednią między niewątpliwym akcentem długim a zwykłym, krótkim akcentem, tak iż odpowiedzialny wybór jednego z nich wymaga wzięcia pod uwagę także kontekstu muzycznego.

Przyjmujemy następujące założenia określające sposób odczytania zapisu Wf:

  • w skrajnych, szesnastkowych częściach utworu za znaczącą uznajemy przede wszystkim różnicę między krótkimi akcentami w t. 52, 55-56 i 59-62, a większością pozostałych, które odtwarzamy jako długie. Uwzględniamy ponadto różnicę między akcentami w t. 19-20 (krótki-długi) i 42-43 (długi-krótki);
  • w części Semplice zdecydowaną większość akcentów uważamy za krótkie ze względu na nieco dłuższe znaki w t. 67 i 70, które w naszej ocenie sygnalizują obecność w [A] dwóch rodzajów akcentów w tej części.

Tekst główny stanowi interpretację kontekstową zapisu Wf:

  • w części Semplice podajemy akcenty długie również w t. 79, 82, 91 i 94 (a także 111) na podstawie porównania z t. 67 i 70;
  • proponujemy uzupełnienie akcentów w t. 77 i 90 ze względu na autentyczne akcenty w analogicznych t. 89 i 78;
  • podajemy krótkie akcenty w t. 99-100 i 103-106 w analogii do t. 55-56 i 59-62.

Wątpliwości nasuwają się także przy interpretacji akcentów w Wn1 – dość szeroko rozwarte znaki wyglądają jak akcenty krótkie, jednak porównanie z wyraźnie krótszymi znakami w t. 52 uwidacznia przekonanie sztycharza Wn1, że ma do czynienia z dłuższymi, a w każdym razie większymi akcentami (w Polonezie nastawienie sztycharza uległo, jak się wydaje, zmianie – patrz charakterystyka Wn1 tamże). W Wn2 (→Wn3) ujednolicono akcenty jako krótkie (z wyjątkiem dłuższego znaku w t. 19).
W Wa większość znaków o charakterze akcentu odtworzono jako krótkie akcenty, a niektóre – w t. 52 oraz 55-62 i analog. jako akcenty pionowe.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wn, Niedokładności Wa

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki

Przejdź do tekstu nutowego

.