Zagadnienia : Autentyczne korekty Wf
t. 18-19
|
Utwór: op. 25 nr 7, Etiuda cis-moll
..
Autentyczność wskazówek ten. nie budzi tu żadnych wątpliwości. Chopin dodał je w korekcie Wf lub – co bardziej prawdopodobne – jeszcze w rękopiśmiennym podkładzie do tego wydania. Za tą drugą możliwością przemawia obecność takich określeń w analogicznym t. 43 i w podobnych t. 60-61 także w innych źródłach – w t. 43 w KG, a w t. 60-61 w Wa. Chopin przypuszczalnie dopisywał je kolejno w różnych rękopisach, nie zadbał jednak o zsynchronizowanie uzupełnień. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Autentyczne korekty Wf |
||||||
t. 25
|
Utwór: op. 25 nr 7, Etiuda cis-moll
..
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Wahania Chopina , Zmiany akompaniamentu , Autentyczne korekty Wf , Autentyczne korekty KG |
||||||
t. 25-26
|
Utwór: op. 25 nr 7, Etiuda cis-moll
..
Znajdujące się tylko w Wf widełki zostały prawdopodobnie dodane przez Chopina w trakcie korekty tego wydania. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Autentyczne korekty Wf |
||||||
t. 27
|
Utwór: op. 25 nr 7, Etiuda cis-moll
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Autentyczne korekty Wf |
||||||
t. 30
|
Utwór: op. 25 nr 7, Etiuda cis-moll
..
Wersja Wf z dodatkowym, przetrzymanym dis2 (jak w analogicznym t. 34) jest prawdopodobnie wynikiem korekty Chopina – fragment laseczki dochodzący do tej nuty jest nieco odchylony od pionu, co wskazuje na jego późniejsze dostawianie. Przy zastosowaniu autentycznej pedalizacji ma to zresztą tylko ideowe znaczenie. Wersję tę bierzemy za podstawę tekstu głównego, w którym jednak modyfikujemy sposób zapisu na wzór tego, jakiego Chopin użył w t. 35. Pisownia źródeł jest tu bowiem wynikiem wprowadzanych przez Chopina zmian w strukturze rytmicznej partii akompaniującej (podobnie w t. 32 i 34). Pierwotnie – co widać wyraźnie w KG – ósemkowe dwudźwięki i akordy były zawsze uderzane, niezależnie od nut górnego głosu. Chopin następnie usunął niektóre nuty, a inne przetrzymał łukami. Proces ten zakończyły dopiero korekty Wf – w tym takcie (opisana powyżej) i w t. 32. Generalnie Chopin – jeśli to tylko było możliwe – unikał pisowni z łukami przetrzymującymi, starając się notować tylko uderzane nuty (por. t. 35, a także np. Etiudę a nr 4 od t. 9 czy Etiudę E op. 10 nr 3, t. 30-31 i 34-35). Z tych względów w tekście głównym proponujemy notację z ćwierćnutami, wzorowaną na Chopinowskiej w t. 35. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Zmiany akompaniamentu , Autentyczne korekty Wf , Autentyczne korekty KG |