A - Autograf
| Data: | IX 1832-III 1833 |
| Tytuł: | Nro 10 |
| Dedykacja: | Brak |
Autograf-czystopis przeznaczony na podkład dla pierwszego wydania francuskiego. Tworzy jedną całość z autografem dwóch poprzednich Etiud F nr 8 i f nr 9. W momencie powstania stanowił najprawdopodobniej część łącznego autografu, obejmującego sześć kolejnych Etiud, od numeru 7 począwszy – patrz charakterystyka A Etiudy C nr 7, gdzie pokrótce omówiona jest także kwestia datowania tego rękopisu.
W A widoczne są liczne znaki sztycharskie, określające podział na strony i systemy Wf1.
A zawiera dość dużo poprawek, w których elementy usuwane są na ogół starannie wyskrobane, np. w t. 2, 4, 8, 17, 21-23, 29, 34, 51-52, 76. Skreślenia pojawiają się rzadziej, np. zmiana numeru z 9 na 10 w nagłówku Etiudy, zmiany partii l.r. w t. 37-38 i 44. Mimo tych zmian pewne szczegóły pozostały w nieostatecznym kształcie, który Chopin następnie zmienił w korekcie Wf, np. akcentacja w t. 1-8 i 17-20, harmonia w 1. połowie t. 68.
Chopin opatrzył Etiudę licznymi i szczegółowymi wskazówkami wykonawczymi. Ich notacja nie zawsze jednak jest precyzyjna, co widać na przykładzie łuków (t. 55-56 czy 75-76). Może to wskazywać na pośpiech przy pisaniu, widoczny zresztą także w redukcji formy graficznej niektórych znaków, graniczącej nieomal ze szkicowością, np. 
w t. 5, oraz obecności charakterystycznych "haczyków" na dole laseczek nutowych czy kasowników, np. w t. 5 (por. charakterystykę autografu Mazurka C op. 24 nr 2). Palcowanie i pedalizacja oznaczone są tylko w kilku charakterystycznych miejscach – palcowanie na początku Etiudy oraz w t. 9 i 54, pedalizacja w t. 1-4, 27, 43-49 i 54-56.
W A brakuje wielu przygodnych znaków chromatycznych, np. w t. 5-8, 37-38 czy 40. Nie jest on też wolny od innych błędów, jak choćby zbyt daleko doprowadzony przenośnik oktawowy w t. 43 czy – prawdopodobnie – oktawa zamiast seksty na końcu t. 39.
| Oryginał w: | Muzeum Fryderyka Chopina, Warszawa |
| Sygnatura: | M/197 |
