|
|
|
|
|
|
Trzy wersje łukowania tego taktu stanowią pierwszy przykład problemu, przewijającego się przez całą Balladę. Znaczące różnice, jeśli chodzi o pisownię łuków pojawiają się bowiem wielokrotnie i dotyczą wszystkich źródeł, co wynika z niedokładnego zapisu łuków w rękopisach, zarówno w A, jak i w KG. Łuki w A przypominają jedną długą linię, kształtem odwzorowującą rarczej rysunek melodii niż formę łuku, która przerywana jest co jakiś czas mniejszymi lub większymi odstępami. Nie zawsze można jednoznacznie stwierdzić, czy owe odstępy są planowanymi oddechami we frazowaniu, czy niedokładnym łączeniem przy przedłużaniu rysowanej odręcznie linii. Także końcówki części poprzedzającej odstęp i następującej po nim nie zawsze sugerują zakończenie i początek łuku. Zarówno więc kopiście, jak i adiustatorom było niezwykle trudno ocenić, czy dana przerwa w łuku jest rzeczywiście oddechem czy nie. Porównywanie miejsc analogicznych nie zawsze przynosiło rezultaty, gdyż obok problemu ze zdefiniowaniem oddechu pojawił się również problem z jego dokładnym umiejscowieniem. Dosłowna interpretacja czasem nie niosła za sobą sensu muzycznego, stąd adiustatorzy pierwszych wydań byli zmuszeni zaproponować w miejscach niejednoznacznych własną ich interpretację, co doprowadziło do sporych rozbieżności między wydaniami.
W przypadku Wn problem łuków dodatkowo zwiększają trudności związane z interpretacją pisma kopisty w KG. Łukowanie Wn jest w związku z tym obarczone błędami zarówno KG, wynikającymi z niedokładnego odtworzenia notacji A, jak i sztycharzy i adiustatorów Wn.
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Niedokładności Wf, Niedokładności Wa, Niedokładności KG
notacja: Łuki
Powrót do adnotacji