op. 10 nr 7, Etiuda C-dur

W pierwszym wydaniu angielskim całe opus 10 jest podzielone na dwa zeszyty po sześć Etiud, a Wa3  jest najwcześniejszym znanym nakładem drugiego zeszytu. Na podstawie porównania ze źródłami pierwszego zeszytu (patrz Etiuda C nr 1) można jednak podejrzewać istnienie dwóch wcześniejszych nakładów:

[Wa1] – pierwszy nakład z sierpnia 1833 r., być może bez dodatkowego palcowania Fontany;
[Wa2] – odpowiednik Wa2 pierwszego zeszytu, odtwarzający w zasadzie tekst Wf1, ale ze znaczną liczbą błędów i niedokładności.

Wątpliwości dotyczące [Wa1] sygnalizujemy już przy pierwszym zeszycie, nie mniejsze zastrzeżenia budzi istnienie [Wa2], gdyż egzemplarze Wa3 drugiego zeszytu są przechowywane łącznie zarówno z egzemplarzami Wa2, jak i Wa3 pierwszego. Niewykluczone więc, że w przypadku drugiego zeszytu wydawcy udało się uniknąć publikacji nakładu obciążonego licznymi niedoskonałościami. Rozwikłanie zagadnień związanych z wzajemnymi relacjami i chronologią pierwszych wydań angielskich wymaga prawdopodobnie szczegółowych badań, będących obecnie poza obszarem zainteresowania redakcji mUltimate Chopin.

W Wa3 odtworzono w zasadzie tekst Wf1, znajdujemy w nim jednak również znaczną liczbę adiustacji, m.in.:

• poprawki błędów rytmicznych w t. 22 i 26 i wysokościowych w t. 25 i 27;
• uzupełnienie znaków chromatycznych, np. w t. 15, 50;
• uzupełnienie łukowania, na ogół w wyniku porównań z analogicznymi fragmentami (np. t. 5-11, 18, 46 i 47);
• dodanie znaku  na końcu utworu.

Pewne błędy podkładu pozostały niezauważone, np. pominięte znaki chromatyczne w t. 33 i 48, popełniono także nowe, np. pominięty klucz basowy w t. 58.

Zgodnie z informacją na stronie tytułowej – "zredagowa­ne z dodatkowym palcowaniem przez jego [Chopina] ucznia, I. Fontanę" – palcowanie Cho­pi­nowskie zostało w Wa3 w znacznym stopniu uzupełnione (ogółem w 13 taktach), patrz uwaga do t. 1-2.

Wa3 było wielokrotnie wznawiane z różnymi okładkami, gdyż w przeciwieństwie do pierwszego zeszytu Etiud, w drugim zeszycie, a więc i w tej Etiudzie, przez ponad 20 lat nie wprowadzono w tekście nutowym żadnych zmian. W tych egzemplarzach, które ukazały się już po opublikowaniu mniej więcej na przełomie 1837 i 1838 r. Etiud op. 25, na okładce poinformowano o tym fakcie. W jeszcze późniejszych egzemplarzach opatrzonych tylko okładką zbiorczą serii "Wessel & C^o's Complete Collection of the Compositions of Frederick Chopin" dedykacja jest skrócona – bez "ses amis" i tylko z inicjałem (F) Hillera.

Widoczne w prezentowanym egzemplarzu nieliczne dopiski ołówkowe nie mają wartości źródłowej.