A - Autograf
| Data: | IX 1832-III 1833 |
| Tytuł: | Nro 11 |
| Dedykacja: | Brak |
Autograf-czystopis przeznaczony na podkład dla pierwszego wydania francuskiego. Tworzy jedną całość z autografem następnej Etiudy c nr 12. W momencie powstania stanowił najprawdopodobniej część łącznego autografu, obejmującego sześć kolejnych Etiud, od numeru 7 począwszy – patrz charakterystyka A Etiudy C nr 7, gdzie pokrótce omówiona jest także kwestia datowania tego rękopisu.
W przeciwieństwie do poprzednich Etiud znaki sztycharskie są w A bardzo słabo widoczne. Mogło to mieć związek np. z działaniami konserwatorskimi, możliwe też, że na którymś etapie historii rękopisu próbowano te znaki usunąć. Za ślady znaków, będących dziełem sztycharza, uznajemy np. widoczne na fotografiach ołówkowe cyfry nad t. 3-7 i 11-15 (ułatwiające orientację w skrótowej pisowni Chopinowskiej), a także ukośny krzyżyk pod t. 15, oznaczający przypuszczalnie koniec 1. strony. Słabo widoczne cyfry znajdują się również na następnych stronach.
A zawiera dość dużo poprawek, w których elementy usuwane są na ogół starannie wyskrobane, np. w t. 5-6 czy 24. Zdarzają się jednak także skreślenia, np. w t. 49. Mimo tych zmian pewne szczegóły pozostały w nieostatecznym kształcie, który Chopin następnie zmienił w korekcie Wf, np. dolne nuty akordów na 3. ósemce t. 22 i 37-38, górną nutę akordu na początku t. 32, wewnętrzne nuty akordów w t. 36 i 48-49, oznaczenia dynamiczne w t. 52.
Chopin opatrzył Etiudę licznymi i szczegółowymi wskazówkami wykonawczymi. Ich notacja nie zawsze jednak jest precyzyjna, co widać na przykładzie łuków (t. 40-43), pedalizacji (t. 33) lub arpeggiów (pominięte znaki w t. 36-43). Może to wskazywać na pośpiech przy pisaniu, widoczny zresztą także w obecności charakterystycznych "haczyków" na dole laseczek nutowych czy kasowników (por. charakterystykę autografu Mazurka C op. 24 nr 2).
| Oryginał w: | Stiftelsen Musikkulturens Främjande, kolekcja Rudolpha Nydahla, Sztokholm |
| Sygnatura: | MMS 399 |
