mUltimate Chopin

op. 2, Wariacje, całość

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Adiustacje Wa

t. 251

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Szesnastki w ApI i A (→Wn1→Wn2,Wf)

TGTU = 4 szesnastki

Rytmy punktowane w Wa, WfSB i Wn3

w 2. połowie taktu szesnastka z kropką i trzydziestodwójka 2 razy (w obu rękach). Zbliżyć nieco do siebie 2 środkowe nuty
..

Wersja Wa, WfSB i Wn3 to najprawdopodobniej dowolna zmiana adiustatorów (sztycharzy?), przekonanych o pomyłce w służącym im za podkład Wn1 lub Wn2.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Adiustacje Wn , Adiustacje WfSB

t. 253

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

ges w ApI, Wf i Wa3

! miniat: wycinek.                TGTU = bemol ges

g w A (→Wn→WfSB,Wa1→Wa2)

Tu bez kliszy 
..

Brak w A i większości wydań  obniżającego g na ges to niewątpliwie pomyłka Chopina. Świadczy o tym ges występujące w ApI (zarówno w partii fortepianu, jak i orkiestry) oraz w partii altówek i fagotu w Wnork (→Wfork). Ponadto znak został dodany, prawdopodobnie przez Chopina, w kore­kcie Wf, ma go też Wa3.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy A , Autentyczne korekty Wf

t. 256

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Nuty es w A, odczyt dosłowny

! miniat: wycinek;                         tr = puste;       red = kaso a1 i a2

Nuty e w ApI i A (interpretacja kontekstowa→Wn→Wf,Wa)

TGTU = 5 kaso e1, e2, e3, a1, a2
..

W całym pasażu Chopin nie postawił żadnych znaków chromatycznych oprócz kasowników przed 1. i 3. nutą (e i a). O ile konieczność podwyższenia kolejnych as na a nie ulega kwestii, o tyle użycie es1, es2 i es3 byłoby z harmonicznego i pianistycznego punktu widzenia możliwe. Większość argumentów przemawia jednak za użyciem e1, e2 i e3:

  • w figuracjach opartych na powtarzaniu pewnej figury w różnych oktawach (najczęściej pasaże lub gamy) Chopin uważał znaki chromatyczne umieszczone w pierwszej figurze za obowiązujące w całej sekwencji. Ewentualne odstępstwa oznaczał znakami ostrzegawczymi, jak np. bemole przed b2 w t. 60 i 62. Gdyby więc w omawianym pasażu słyszał es1, najprawdopodobniej opatrzyłby je ;
  • powyższe rozumowanie jest częściowo potwierdzone przez ApI, w którym znajduje się  przed przedostatnią nutą 1. miary taktu (e3);
  • kontekstem harmonicznym jest tu akord F-dur (bez septymy es), co potwierdzają zarówno partia orkiestry, jak i akordy fortepianu (na 3. ósemce i na końcu taktu). Nuty es w pasażu byłyby odczuwane jako akordowe, dając wrażenie akordu dominanty septymowej (F7). Natomiast alterowane nuty e słyszymy jako dźwięki obce, co zachowuje nienaruszone poczucie akordu F-dur jako podstawy harmonicznej;
  • w Wn (→Wf,Wa) dodano kasowniki podwyższające es1 na e1 i es2 na e2 (ten drugi działający także na es3; trzeci dodano tylko w Wn3), nawet jeśli wstawił je adiustator, nie zostały zakwestionowane przez Chopina w korekcie Wf1.

Jeśli chodzi o brakujące kasowniki przed a1 i a2, to w Wn1 (→Wf1,Wn2→WfSB) dodano tylko ten przed a2, co uzupełniono w Wa i Wn3.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wn , Niedokładności A

t. 257

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

..

W A nie ma znaków chromatycznych przed 2. i 3. akordem pr.r. Brakujące znaki stopniowo uzupełniano w kolejnych wydaniach – w Wn1 (→Wn2) dodano oba znaki przed 2. akordem, a w Wa1 dołożono jeszcze  przed 3. akordem ( nie był potrzebny ze względu na błędną wysokość najwyższej nuty). Pozostałe wydania – Wf, Wa3 i Wn3 mają wszystkie potrzebne znaki.

NA POTEM: ApI ma bemole ces1,2,3, ale nie ma kaso d1. 

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf , Adiustacje Wf , Niedokładności A

t. 259

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

es2 razem z f1 w ApI, Af i A (→Wn→WfSB)

! miniat: wycinek A.                                  EZTU = nuty, kropki, łuki, wiązania na 2 pięcioliniach

es2 po f1 w Wf i Wa
..

Pisownia Wf i Wa, w której szesnastkę górnego głosu umieszczono po 3. ósemce trioli pozostałych głosów, jest sprzeczna z Chopinowskim rozumieniem tego zestawienia rytmów – patrz t. 45-46. Co ciekawe, o ile sztycharz Wf był konsekwentny w forsowaniu – wbrew podkładowi – swojej notacji, o tyle sztycharz Wa na odejście od podkładu zdecydował się dopiero tutaj.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Adiustacje Wf