Zagadnienia : Poprawki A
t. 208-227
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Po wariacji III w A wpisana jest wcześniejsza wersja wariacji IV, oparta na innym pomyśle fakturalnym:
zarzuconą przez Chopina wersję tej wariacji omawiamy osobno – patrz Wariacja IV, wersja pierwotna. Tam też znajdują się transkrypcje – graficzna i merytoryczna – zapisu ApI. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Poprawki A , Skreślenia A |
|||||||||||
t. 228-239
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Pierwotna redakcja partii solowej tej wariacji, zapisana jako jedyna w ApI, a skreślona w A, jest omówiona osobno jako Wariacja IV, wersja pierwotna. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Poprawki A , Skreślenia A |
|||||||||||
t. 297-298
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Sięgająca f3 końcówka łuku A była najprawdopodobniej dopisana później, zastępując wcześniejsze oznaczenia, analogiczne do poprzednich dwóch figur (kropkę staccato i łuk do ostatniej szesnastki t. 297). Nie jest jasne, dlaczego tego wyraźnego zapisu nie odtworzono w Wn (→Wf,Wa). Być może wpłynęło na to rozplanowanie tekstu, w którym t. 298 rozpoczyna nową linię. Ingerencja Chopina wydaje się tu mało prawdopodobna. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Poprawki A , Adiustacje Wn |
|||||||||||
t. 308-309
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Poprawki i skrobania widoczne w A pokazują, że Chopin początkowo objął łukiem tylko sekstolę szesnastek. Podobne przekształcenia konwencjonalnych łuków związanych z zapisem grup nieregularnych w łuki motywiczne spotykamy także w innych utworach Chopina, np. w Etiudzie c op. 10 nr 12, t. 52-62. kategoria redakcyjna: Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Poprawki A , Łuki "triolowe" |
|||||||||||
t. 338
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Podział na głosy partii l.r. jest w A nieregularny i miejscami trudny do zrealizowania w druku. Wydaje się to być rezultatem wprowadzania nie do końca przemyślanych zmian w notacji pierwszych dwóch ósemek – Chopin przypuszczalnie wyszedł od zapisu jednogłosowego , z którego na 1. mierze wydzielił następnie dwa górne głosy. Prostszą notację Wn (→Wf,Wa) trzeba w tej sytuacji uznać za ulepszenie, mimo że nie ma pewności, czy pochodzi ona od Chopina. W każdym razie kompozytor nie zakwestionował jej, korygując w Wf ostatnią ósemkę – patrz następna uwaga. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Niedokładności Wn , Poprawki A , Adiustacje Wn |