mUltimate Chopin

op. 2, Wariacje, całość

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Niedokładności Wf

t. 30-32

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Ćwierćnuty po półnutach w ApI i A (→Wn→WfSB)

! miniat: wycinek A, obie pięciolinie.                 TGTU cała linijka = ćwierćnuty z kropką na 2. i 6. ósemce taktów

Różne rytmy w Wf

jak przedtem EZnieU, oprócz 2. połowy 30 i 1. połowy 32, gdzie TGTU

Ćwierćnuty razem z półnutami w Wa1

jak przedtem (poprzednia strona) EZnieU cała linijka

Zapis z pauzami w Wa2 (→Wa3)

EZnieU prócz 30/2, 32/2; prawie cała linijka pauz nad półnutami (bez 30/1).                bez kropki po ćwierćnucie 32/2.
..

Tak jak poprzednio, w Wf, a zwłaszcza w Wa1 zniekształcono zapis akompaniamentu przez umiejscowienie niektórych (Wf) lub wszystkich (Wa1) ćwierćnut z kropką tuż obok półnut, co sugeruje ich równoczesne wykonanie. W Wa2 (→Wa3) częściowo poprawiono mylący zapis Wa1.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf

t. 47-48

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Pionowe akcenty w ApI

Różne akcenty w A (→Wn1→Wn2)

Krótkie akcenty w Wf

Krótkie akcenty w Wa

Akcent długi w t. 48 w WfSB

Akcenty długie w Wn3
..

W A nie jest oczywiste, jakie akcenty – krótkie czy długie – Chopin miał na myśli na 2. mierze tych taktów. Przyjmujemy, że tylko wyraźnie większy znak w t. 48 jest akcentem długim. Tak też to odtworzono w Wn1 (→Wn2), natomiast w Wf różnica między znakami wydaje się zbyt mała, by uznać ją za znaczącą. Jednakowe znaki wprowadzono w Wa (krótkie) i Wn3 (długie). Brak akcentu w t. 47 to niewątpliwy błąd sztycharza WfSB. 
Miejsca te to jedne z niewielu, w których akcenty – pionowe – pojawiają się w ApI.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Błędy WfSB

t. 49

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Akcent długi w A (→Wn)

Krótki akcent w Wf, Wa i WfSB
..

Skrócenie akcentu długiego to częsta niedokładność Chopinowskich pierwszych wydań.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wf , Niedokładności Wa , Niedokładności WfSB

t. 50

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Różne akcenty w A

! miniat: wycinek te 3 miary (2-4), tylko górna 5-linia.              EZnieU

Akcenty długie w Wn1 (→Wn2,Wf)

EZTU

Krótkie akcenty w WfSB

zamiast długich

Pionowe akcenty w Wa

Bez znaków w Wn3
..

Odtwarzamy notację A, w której długości akcentów regularnie maleją, co może sugerować np. zmniejszanie ich siły wraz z calando. Tego rodzaju pisownię plastyczną odnajdujemy w bardziej rozbudowanej postaci w Polonezie f WN 12, w autografie którego w t. 79 pojawia się oznaczony diminuendo postęp 6 nut opatrzonych coraz krótszymi akcentami. Przy trzech tylko akcentach nie jest jednak pewne, czy Chopin rzeczywiście chciał w ten sposób zasugerować pianiście jakąś ideę wykonawczą, toteż w tekście głównym interpretujemy te znaki standardowo, jako niedokładnie zapisane akcenty długie. Tak też odtworzono je w Wn1 (→Wn2,Wf1). Krótkie akcenty w WfSB i pionowe w Wa to dowolne zmiany, a pominięcie znaków w Wn3 – błąd.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Niedokładności Wf , Błędy Wn , Niedokładności A

t. 59

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Łuk od trzydziestodwójki w A (→Wn→Wf1→Wf2)

! miniat: wycinek nieduży, tylko górna 5-linia.             EZTU

Łuk od szesnastki w Wa i WfSB

EZnieU
..

W tekście głównym zachowujemy pisownię A (→Wn→Wf1→Wf2), w której łuk rozpoczyna się od przetrzymanej trzydziestodwójki d4. Chopin przez całe życie niejednokrotnie stosował tego typu zapis łuków. Równoważna pisownia Wa i WfSB odzwierciedla przypuszczalnie indywidualne preferencje sztycharzy tych wydań.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładności Wa