|
Akordy w ApI EZnieU1 obie ręce |
|
|
EZnieU |
|
|
Akord i oktawa w Wf EZTU |
|
|
Alternatywna propozycja redakcji ! miniat: Corel; EZnieU2 |
W skorygowanej przez Chopina wersji Wf wątpliwości budzi pisownia ostatniej ósemki. Rysują się 3 możliwości:
- Chopin rzeczywiście chciał uderzać b obiema rękami lub przynajmniej zaakceptował taki rezultat korekty;
- celem poprawek Chopina była wersja podobna do zakończenia tematu (t. 103), w której każda ręka uderza tylko jedną nutę oktawy; korektę przeprowadzono jednak niedokładnie, czego Chopin już nie sprawdził;
- Chopin przypisał b do pr.r., gdyż dla l.r. przewidywał uderzenie oktawy B1-B, czego jednak nie zrealizowano.
Dwie pierwsze możliwości dają bardzo zbliżony rezultat brzmieniowy, tak iż można je po prostu uważać za dwie interpretacje zapisu Wf, który tym samym podajemy w tekście głównym. Trzecią możliwość, w której ostatnia ósemka brzmi tak, jak w 1. i 3. wariacji (t. 135 i 207) można uważać za dopuszczalny wariant (występującego w niej między 2. a 3. ósemką skoku basu o 2 oktawy nie ma jednak w żadnej z podobnych końcówek solowych i orkiestrowych – t. 79, 95, 103, 135, 207 – co sugeruje, że mógł on nie odpowiadać zamysłowi Chopina).
Można się zastanawiać, czy upodobnienie wersji solowej zakończenia tego Tutii (a także następnego, w t. 207) do poprzednich dwóch nie oznacza zamierzonej zmiany koncepcji także pełnej, orkiestrowej wersji tych miejsc. Zdaniem redakcji, plasowanie końcowych uderzeń w różnych rejestrach, jako chwyt szczególnie charakterystyczny dla faktury fortepianowej (pozwalający obejść ograniczenia związane z rozpiętością rąk), mogło być wprowadzone niezależnie od wersji orkiestrowej – por. tego rodzaju różnicę podejścia w zakończeniu III cz. Koncertu f-moll op. 21.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Zmiany akompaniamentu, Autentyczne korekty Wf, Zmiany linii głównej
notacja: Wysokość