W tekście głównym podajemy wersję Wf1 (→Wf2), która najprawdopodobniej jest wynikiem korekty Chopina, naniesionej jeszcze w egzemplarzu Wn1 służącym za podkład dla Wf1. Akcentowany II stopień gamy, będący centralnym punktem charakterystycznej, polonezowej końcówki, jest w dziełach Chopina poprzedzony najczęściej nutą o tercję niższą – połączenie takie występuje w t. 290 Wariacji, a ponadto:
- co najmniej raz w 6 z 9 polonezów nieopusowanych, np. w Polonezie B WN 17, t. 24 i 67,
- w Polonezie C op. 3, t. 47 i 55,
- w Polonezie Es z op. 22, t. 32,
- w Polonezie cis op. 26 nr 1, t. 53, a w nieco rozbudowanej postaci także t. 12,
- w Polonezie A op. 40 nr 1, t. 40,
- w Polonezie-Fantazji op. 61, t. 70.
Ponieważ jednak pomyłkowe przesunięcia nut o tercję należą do błędów najczęściej popełnianych przy przepisywaniu i powielaniu nut, niewątpliwie autentyczną wersję pozostałych źródeł uważamy za równorzędny wariant.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Autentyczne korekty Wf
notacja: Wysokość