|
! miniat: wycinek; tr = EZnieU = nuty i akcent, bez bemola; red z bemolem |
|
|
d3 w Af, Wf1 (→Wf2) i Wn2 (→Wn3,WfSB) EZTU = nuty, znaki chromatyczne i akcent |
|
|
! miniat: wycinek Wa1; EZnieU1 |
Wersja ApI i A z f3 jako najwyższą nutą akordu na 2. mierze taktu jest niemal na pewno pomyłkowa, a od początku zamierzone przez Chopina było d3. Przemawia za tym:
- d3 w tym miejscu w Af, napisanym niemal na pewno wcześniej niż A;
- analogia melodyczna motywów na początku t. 255 i 257 ze wznoszącymi sekstami, odpowiednio des1-des3-b3 i f1-f2-d3;
- d3 w Wf1 (→Wf2), co wobec błędnej wersji Wn1 (patrz niżej) musiało być efektem korekty, najprawdopodobniej Chopinowskiej;
- naturalność oktawowego chwytu pianistycznego.
Omawiana nuta jest ponadto w A zapisana niedokładnie, tak iż w Wn1 (→Wa) odtworzono ją jako es3. W Wn2 (→Wn3,WfSB) zmieniono ją na d3, co mogłoby być jedną ze zmian podpowiedzianych przez Chopina, jeśli dopuścić możliwość jego współudziału w redagowaniu Wn2.
Nierozwiązany akord nonowy musiał być przez wykonawców traktowany jako błąd, a narzucającą się poprawką (zwłaszcza bez dostępu do A) jest zmiana es3 na d3. Z tego względu w transkrypcji merytorycznej (wersja "redakcja") tych źródeł podajemy d3. W ten sposób poprawiono to również
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Błąd tercjowy, Adiustacje Wn, Błędy w liczbie linii dodanych, Błędy A, Niedokładna wysokość nut A, Autentyczne korekty Wf, Niedokładności A, Błędy powtórzone Wn, Błędy powtórzone Wa
notacja: Wysokość