mUltimate Chopin

op. 2, Wariacje, całość

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 253

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

ges w ApI, Wf i Wa3

! miniat: wycinek.                TGTU = bemol ges

g w A (→Wn→WfSB,Wa1→Wa2)

Tu bez kliszy 
..

Brak w A i większości wydań  obniżającego g na ges to niewątpliwie pomyłka Chopina. Świadczy o tym ges występujące w ApI (zarówno w partii fortepianu, jak i orkiestry) oraz w partii altówek i fagotu w Wnork (→Wfork). Ponadto znak został dodany, prawdopodobnie przez Chopina, w kore­kcie Wf, ma go też Wa3.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy A , Autentyczne korekty Wf

t. 255

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

..

Zarówno w ostatnim akordzie l.r., jak i w pasażu pr.r. na 4. mierze taktu ani w ApI czy Af, ani w A (→Wn1→Wf,Wa) nie ma żadnych znaków chromatycznych przed nutami g/ges w różnych oktawach. Wprawdzie ges z harmonicznego punktu widzenia byłoby możliwe, jednak przeoczenie kasowników jest w tym kontekście znacznie prawdopodobniejsze:

  • po zmianie znaków przykluczowych Chopin nie był pewien, które z nich naprawdę obowiązują – świadczą o tym postawione w ApI w t. 255-259 liczne niepotrzebne bemole przed des, ges, as, a nawet es i b; w A pozostał jeszcze bemol przed B na końcu t. 255 i przed ges2 w t. 256;
  • czterodźwięki zmniejszone należały do ulubionych akordów młodego Chopina.

Rozstrzygającego argumentu za g dotarcza partia orkiestry – w głosie drugich skrzypiec występuje g, a skrzypce nie mogły oczywiście grać w tym miejscu ges.

Kasowniki dodano najwcześniej w Wn2 (→WfSB), w sumie 4 znaki podwyższające ges1 na g1 w l.r. oraz ges2, ges1 i ges na g2, g1 i g w pr.r. Pominięty  przy 2. trzydziestodwójce (g3) dodano w Wn3, w którym jednak przeoczono znak przed przedostatnią trzydziestodwójką, g.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn , Błędy A , Ostatni znak przykluczowy

t. 255

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

..

Jeśli chodzi o kasowniki podwyższające nuty es na e w 2. połowie t. 255, Chopin w A zadowolił się znakami przed akordem l.r. (e1) i 3. trzydziestodwójką (e3). Pozostałe 3 kasowniki potrzebne w dalszej części pasażu dodano w Wn (→Wf,Wa).
W Wa  przed akordem l.r., który w Wn1 umieszczony jest nieco za nisko, został odczytany jako podwyższający des1 na d1.
W A  przed e3 wpisany jest za nisko, na wysokości c3. Tego typu niedokładności pojawiają się wielokrotnie w autografach Chopina, na ogół – tak jak tu – nie wpływając na odczytanie tekstu.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Informacje źródłowe i stylistyczne

zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Niedokładności Wn , Błędy Wa , Adiustacje Wn , Znak chromatyczny poniżej/powyżej nuty , Niedokładności A

t. 255

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

..

Przed ostatnią oktawą t. 255 ApI i A mają  przed B (ostrzegawczy?). W Wn (→Wf,Wa) dodano jeszcze drugi, przed B1. W tekście głównym te nieuzasadnione znaki pomijamy.
Na początku t. 256 rękopisy też mają znak tylko przed górną nutą oktawy l.r. Kasownik przed dolną nutą dodano już w Wn (→Wf,Wa). [spr. ApI]

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wn , Znaki ostrzegawcze

t. 256

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Bez znaku w źródłach

! miniat: wycinek z trylem;                  Tu bez kliszy 

 nad trylem proponowany przez redakcję
..

W tekście głównym dodajemy  ostrzegawczy nad trylem. Mimo iż w czterodźwięku zmniejszonym, na którym oparta jest 2. połowa poprzedniego taktu, Chopin uważał nuty g za oczywiste (nie postawił przed nimi kasowników), tutaj niemal na pewno nie miał na myśli g, które skojarzone z akordem F-dur wywołałoby wrażenie chwilowego odejścia od tonacji b-moll. Biorąc zaś pod uwagę, że tonacja ta właśnie została wprowadzona jako kontrast i odmiana w stosunku do poprzednich wariacji, relatywizowanie poczucia tonalnego nie mogło tu być intencją Chopina.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne