Zagadnienia : Niedokładności Wf
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- Następna »
t. 166-167
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Oba akcenty w A, choć różnią się kształtem, uważamy za długie ze względu na ich wielkość (por. np. wyraźnie mniejszy znak w t. 173). W Wf, a jeszcze wyraźniej w Wn i Wa akcenty odtworzono jako krótkie. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wf |
||||||||||||||
t. 169-170
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
W A (→Wf→Wn) t. 169 jest ostatni w linii, co spowodowało niedokładność w odtworzeniu łuku – na końcu t. 169 wymienione wydania sugerują kontynuację łuku, ale w t. 170 rozpoczynają nowy od 1. ćwierćnuty. W Wa i Wn1a takty te występują w jednej linii i w każdym z nich zinterpretowano ten niejasny zapis inaczej – w Wa łuki rozdzielono, a w Wn1a połączono. Niedokładny zapis Wf i Wn odtwarzamy w transkrypcji graficznej (wersja "transkrypcja"), natomiast jako tekst tych wydań (wersja "redakcja") przyjmujemy ciągły łuk, zgodnie z A. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf , Niepewna kontynuacja łuku , Błędy powtórzone Wn |
||||||||||||||
t. 170
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Pryma zwiększona b2-h2 zapisana jest w A (→Wf) w ten sposób, że laseczka dochodzi do tylko do lewej główki nutowej (h2). Przy tym w A zapis jest jasny, gdyż laseczka położona jest z prawej strony główki, wypada zatem pomiędzy obiema nutami, a odstęp prawej nuty od następnej seksty e2-c3 jest wyraźny. Jednak w Wf, mimo że zapis jest w zasadzie taki sam, laseczkę umieszczono – zgodnie z regułą – po lewej stronie główki nutowej h2, a b2 znajduje się tak blisko seksty, że zarówno w Wn1 (→Wn1a,Wn2), jak i w Wa tworzą one trójdźwięk e2-b2-c3. Tylko w Wn3 (→Wn4) domyślono się, jak należy rozumieć zapis Wf. Patrz też t. 171. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf , Błędy Wa , Błędy Wn , Adiustacje Wn |
||||||||||||||
t. 170-172
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Dostępna fotografia A nie daje pewności, czy znaki staccato nad oktawami w połowie każdego z tych taktów są klinikami, czy kropkami. Klinik wydaje się niemal pewny w t. 171 i 172, a niewykluczony w t. 170, czego jednak nie odtworzono w wydaniach. W tekście głównym zachowujemy kropki występujące w naszym źródle podstawowym, Wf2, mimo że wyboru znaków – niekoniecznie trafnego – dokonał przypuszczalnie sztycharz Wf. Za rozwiązaniem tym przemawia konsekwencja redakcyjna w stosunku do kropek nad ćwierćnutami kwintol w t. 170-171 wraz z przedstwioną tam argumentacją, a ponadto wspomniana niepewność odczytania A z niedoskonałej fotografii. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf , Kliniki , Niedokładności A |
||||||||||||||
t. 170-172
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Do interpretacji trzech znaków w A można podchodzić z różnych stron:
Wersje wydań to efekt ujednoliceń znaków w t. 170-171, żadna z tych zmian nie nosi cech korekty Chopina.. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Zakresy widełek dynamicznych , Niedokładności Wa , Niedokładności A |
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- Następna »