|
2 trójdźwięki w Wn i Wa2 (→Wa3) Wn na 2. ósemce bez fis |
|
|
3 trójdźwięki w Wf Wf TGTU |
|
|
4 trójdźwięki w Wa1 Wa1 seksta tylko na 6. ósemce taktu |
Ustalenie, czy i którą spośród wersji Wn i Wf Chopin uważał za ostateczną, napotyka na trudności, zwłaszcza że każda z nich może też być po prostu pomyłką:
- sztycharz Wn mógł np. pomylić ten takt z następnym – jedyną autentyczną wersją byłaby ta z 3 trójdźwiękami (Wf),
- kopista lub sztycharz Wf mógł nie zorientować się od razu w zmianie schematu akompaniujących ósemek – w poprzednich taktach parzyste ósemki były na ogół powtórzeniem poprzednich. Jedyną autentyczną wersję przekazywałoby Wn (od początku trójdźwięki i dwudźwięki na zmianę).
Zakładając, że obie wersje są jednak autentyczne, za późniejszą możemy uważać wersję Wn, jeśli Chopin dokonał poprawki w [A] już po sporządzeniu [KF], lub Wf, jeśli dodał fis na 2. ósemce korygując to wydanie.
Także argumenty stylistyczne nie pozwalaja wyróżnić którejś z tych wersji:
- w Wn nowy schemat akompaniujących ósemek – trójdźwięk-dwudźwięk – zostaje zdefiniowany od początku końcowej, wygaszającej ruch harmoniczny frazy;
- w Wf dwudźwięki pojawiają się w naturalny sposób wraz z szesnastkowymi motywami basu.
W tej sytuacji jako tekst główny przyjmujemy wersję źródła podstawowego, czyli Wf. Wersja Wa1 jest zapewne pomyłką sztycharza, zadiustowaną w Wa2 (→Wa3).
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
notacja: Wysokość