op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 28 nr 8, Preludium fis-moll
W A przed ostatnią parą trzydziestodwójek nie ma znaków chromatycznych. Należałoby więc odczytywać je jako cis2 i c3 (obowiązuje 
przed 5. trzydziestodwójką taktu), co oczywiście jest niemożliwe. Chopin w tym Preludium uważał za oczywiste, że druga i ostatnia trzydziestodwójka każdej grupy leży oktawę wyżej niż poprzedzająca ją nuta melodyczna, a co za tym idzie, precyzyjnie oznaczał jedynie wysokość nut melodycznych (por. t. 1-4). Nie ulega zatem wątpliwości, że prawidłowo zapisana jest dolna nuta, cis2, a niedokładność dotyczy górnej nuty, która musi brzmieć cis3. Co ciekawe, braku 
przywracającego cis3 nie zauważono w żadnym z pozostałych źródeł, nawet w Wn2, w którym dodano ostrzegawczy przed cis2.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji, Błędy A
notacja: Wysokość
