Tekst główny
porównaj
W t. 3-4 i 7-8 w Wn2 ćwiećnuty es i As zapisano tak, jakby każda z nich należała do dwóch głosów. Ta pedantyczna adiustacja, uzasadniona w zapisie partytury orkiestrowej, jest zupełnie niepotrzebną komplikacją w muzyce fortepianowej, wykonywanej przez jedną osobę. Podobnie w t. 25-28 i 31-32.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wn
notacja: Rytm