Nie ulega wątpliwości, że łuki w A1, KJ, KK i WL mają obejmować nieregularną grupę drobnych nut, wypełniającą 2. połowę każdego z tych taktów. W rękopisach nie zostało to jednak dokładnie zapisane, tak iż tylko niektóre łuki rzeczywiście sięgają od pierwszej do ostatniej nuty (t. 59 w A1 i 57 w KJ i KK). Pozostałe są krótsze, czasem o jedną nutę, ale w skrajnym wypadku – t. 58 w KJ – pod łukiem znalazło się tylko 12 z 35 szesnastek. Niedokładności te odtwarzamy tylko w transkrypcjach graficznych poszczególnych źródeł.
