op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
WN 37, Lento con gran espressione
Lento con gran espressione WN 37
Pośród utworów przez Chopina niewydanych znajduje się miniatura, którą siostrze Ludwice wysłał z Wiednia jeszcze w roku 1830. Musiała powstać prawdopodobnie tuż po przyjeździe do Wiednia, jeszcze przed otrzymaniem przez Chopina wiadomości o wybuchu powstania listopadowego. Wydaje się bowiem być owocem chwili szczęśliwej i w dorobku kompozytorskiego Chopina jest kompozycją unikalną. Po pierwsze: łączy nastrój czuły z akcentami humoru, po drugie zaś: cytuje utwory własne kompozytora, a to dla Chopina rzadkość.
Chodzi o nokturn, który wypłynął na światło dzienne dopiero w roku 1875, dzięki Marcelemu Antoniemu Szulcowi, który wydał go w Poznaniu u Leitgebera jako Adagio. Nokturn ten otrzymywał następnie różne tytuły. Ludwika Jędrzejewiczowa w swym spisie nie wydanych kompozycji Chopina zanotowała utwór jako „Lento w rodzaju nokturnu” i opatrzyła dopiskiem: „posłane mi z Wiednia”. „Posłane” z dedykacją: „siostrze Ludwice – dla wprawy, zanim się zabierze do mego drugiego Koncertu”.
Obecnie Adagio znane jest pod tytułem Lento con gran espressione i zaliczane raz do nokturnów, innym razem do liryków ulotnych. Ma kształt formy repryzowej. Charakter nokturnu panuje w częściach skrajnych. Środek wypełniają dowcipne, żartobliwe autocytaty: z Koncertu f-moll (z jego pierwszej i ostatniej części) oraz z pieśni Życzenie.
Autor: Mieczysław Tomaszewski
Cykl audycji „Fryderyka Chopina Dzieła Wszystkie”
Polskie Radio, Program II
